CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, februari 2025 |
Barbara Hannigan, ooit begonnen als zangeres, is inmiddels even actief als dirigent. Haar eigen aanpak is onmiskenbaar, vooral als ze ingaat tegen conventies. Veel Stravinsky-dirigenten in navolging van de dirigerende componist spelen zijn werk puntig, met accenten tamelijk stevig aangezet en zonder lieflijkheid. Hannigan volgt die praktijk ten dele. Wel puntigheid, maar indien gepast wel lieflijkheid en accenten vrij ingehouden gebracht. Dat sluit niet alleen aan bij haar eerdere cd's, ze doet er de muziek ook recht mee. De zangeres in de liederen is goed, al had ik graag Hannigan hierin gehoord (in die dubbelrol multitasken gaat Hannigan uitstekend af). In haar aanpak maakt ze geen onderscheid tussen de liederen uit de jaren tien, de instrumentale werken uit het interbellum (Octet en Dumbarton Oaks) en het Septet uit de jaren vijftig. Het voordeel hiervan is dat de overeenkomsten tussen de stijlperioden beter uitkomen en Hannigans dirigeerwijze zeer geschikt blijkt voor meerdere stijlen. Dat de cd zeer overtuigt, is natuurlijk mede te danken aan de excellente ensembles, de meer dramatische dan lyrische zangeres en de uitstekende opname. index |
|