CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, februari 2025 |
Stravinsky had uitgesproken ideeën over de vertolking van zijn werk. Dat hij zich daar zelf niet altijd aan hield, is voor ons geen reden om dat dan ook te doen. Terwijl een generatie geleden Stravinsky-dirigenten als de jonge Salonen en Chailly diens puntigheid combineerden met een warme, niet-ijzige klank (terwijl de componist de intensiteit bij voorkeur zocht in de ijzigheid), combineert Slobodeniouk een warme klank met een niet-puntige omgang met ritme en frasering. De muziek lijkt zodoende eerder op die van Hindemith en Honegger. Bij deze twee componisten krijgt men niet de brute collages waarin Stravinsky excelleerde. Dit speelt met name in de twee grote symfonieën (in C en in drie delen) waarin Stravinsky de contrasten tussen de episoden flink heeft aangezet. Door die afzwakking van detailverschillen wordt de uitvoering als geheel ook minder coherent. Daarentegen, in de veel kortere Symphonies of Wind Instruments, geschreven voor alleen blazers dus met meer subtiele wendingen, zijn de overgangen beter en is het geheel overtuigender. Gezien het constante niveau van de uitvoeringen is deze aanpak een bewuste keuze. Orkest en opname zijn goed. Gelet op de thans beschikbare uitvoeringen is deze opvatting of een incident of het begin van een nieuwe fase in de Stravinsky-receptie. De muziek blijft geweldig. index |
|