CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, april 2025
Skrjabin - The Complete Piano Sonatas Skrjabin: Pianosonate nr. 1 in f, op. 6 - nr. 2 in gis, op. 16 (Sonata-Fantaisie) - nr. 3 in fis, op. 23 - nr. 4 Fis, op. 30 - nr. 5 op. 53 - nr. 6 op. 62 - nr. 7 op. 64 (White Mass) - nr. 8 op. 66 - nr. 9 op. 68 (Black Mass) - nr. 10 op. 70 - Deux Morceaux op. 57 - Feuillet d'album op. 58 Nuno Cernadas (piano) |
Publicaties vertellen soms iets anders dan uitvoeringen. Terwijl alle boeken over Aleksandr Skrjabin melden dat de componist vanaf ongeveer zijn Vijfde pianosonate werd gedreven door grootheidswaan en doorgedraaide egotripperij met kosmische pretenties, durven of willen de meeste pianisten die sensatie niet aan. De luisteraar hoort wel het buitenissige en men krijgt soms een glimp of meer van de extase, vooral bij Richter en Horowitz, maar de meeste pianisten gaan slechts gedeeltelijk los (als dat kan) en beperken zich tot het mysterie. Daarmee doet het merendeel wat de componist als vertolker van zijn eigen werk trouwens ook deed.
De Portugese pianist Nuno Cernadas heeft ook remmingen, maar gelukkig ook oor voor het aparte van de muziek. Hij mijdt de uitersten in expressie en speelt minder flitsend, grillig en hysterisch dan de genoemde collega’s. Hij is beter in de sonates nrs. 5 tot 10 dan in de vroegere sonates en hij weet lijn te brengen in stukken die zich uitsluitend lijken te bewegen van de ene piekervaring naar de andere. Het verschil tussen de lange sonates en de overige composities, alle kort, vervaagt. En al mis ik hier het apocalyptische, wie durft wel tot het uiterste te gaan?