CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, juni 2025 |
De titel van de cd suggereert wellicht composities in een enigszins traditioneel idioom. Die verwachting komt gedeeltelijk uit. De verwijzing naar het traditionele zit niet in de dialogen tussen orkest en solo-instrument, maar in de behoefte thema's en motieven in een overzienbare cadans te plaatsen door middel van veelvuldige herhalingen, echter zonder te vervallen tot minimal music of een neoclassicisme met naoorlogse middelen. Adriana Hölszky (*1953), van geboorte Roemeense maar nu werkzaam in Oostenrijk, eet van vele walletjes, maar hoort niet tot een stroming of school. Ze is ook moeilijk vast te pinnen op een duidelijk herkenbare stijl want daarvoor verschillen de vier stukken te zeer. Ook qua niveau zijn ze verschillend. De eerste twee waarin Hölszky duidelijk aan schuurt tegen oude vormen boeiden mij meer dan de laatste twee die eerder lijken op collages van zeer uiteenlopend materiaal. Dit klinkt rijkelijk onbestemd, maar de kracht van het materiaal zorgde ervoor dat ik een cd lang met veel plezier luisterde. Terwijl het tekstboekje vooral rept over haar muzikale middelen in de details, was ik evenzeer geboeid door de manier waarop zij samenhang aanbrengt in schijnbare lappendekens zonder dat de structuur er dik bovenop ligt. Ze neemt een positie in tussen traditie en vernieuwing maar zonder expliciet te verwijzen naar een van de twee. Dat is haar grootste troef. index |
|