CD-recensie

 

© Emanuel Overbeeke, maart 2022

Dance with me

Glenn Miller: Moonlight Serenade
Pablo Beltran Ruiz: Quie sera
Kurt Weill: Youkali
Barry Manilow: Copacabana George Hamilton: Flutty Ruffles Robert Stolz: Je veux t'aimer John Schönberger: Whispering Xavier Cugat: My Shawl Frederick Loewe: I could have danced all night
Wingy Manone: Lambada
Edward Elgar: Salut d'amour

Barbara Hannigan (sopraan), Lucienne Renaudin Vary (trompet), Berlage Saxofoon Kwartet, Ludwig Orchestra
Alpha 790 • 46' •
Opname: mei 2021, MCO, Hilversum

 

Barbara Hannigan is bepaald niet de eerste uit het klassieke kamp die zich waagt aan niet-klassieke muziek en dat volgens het tekstboekje niet als excursie maar als thuiswedstrijd. We lezen over haar jarenlange en oprechte belangstelling voor en affiniteit met niet-klassieke muziek, ondersteund met sprekende anekdotes. Hier wreekt zich het feit dat musici zich meer laten kennen door hun spel dan door hun woorden, niettegenstaande de hedendaagse mode om musici vooral te laten praten over hun werk, sorry, passie. Bovendien is er op deze cd, afgaande op de uitvoeringen, een groot verschil tussen de stukken zonder en met Hannigan. De uitvoeringen zonder Hannigan vind ik veel meer typerend voor de stijl van niet-klassieke muziek. Omdat men echter in de stukken met haar niettemin in elke noot Hannigans betrokkenheid hoort, mag men grondig nadenken over wezenlijke verschillen en overeenkomsten tussen klassieke en niet-klassieke muziek. Het idee dat niet-klassieke muziek meer primair zou zijn en een meer primaire benadering vraagt dan klassieke muziek is in zekere zin onhoudbaar omdat klassieke muziek evenzeer voortkomt uit primaire emoties en omdat niet-klassieke muziek het evenzeer moet hebben van de juiste stilering. Die amodieuze wetenschap relativeert het verschil in stijl en daarom heb ik hier moeite met de aangezette hang naar beschaving. Of was het juist de bedoeling van Hannigan om aan te geven dat deze populaire liederen zich ook lenen voor een niet-populaire voordracht? Of associeer ik teveel bepaalde muziek met een bepaalde wijze van uitvoeren?

Die mix van avontuurlijkheid en reserve jegens het primaire spreekt ook enigszins uit de foto van het gezelschap Ludwig in het tekstboekje. Terwijl Hannigan, ik neem aan als onderdeel van een dans, een danser bespringt, kijkt het orkest toe met een mix van bewondering om de uitgeleefde passie en tegelijk een hang naar netheid. De mix spreekt in zekere zin ook uit de foto op de voorkant. De foto doet zonder kennis van de context van de CD denken aan een ongewenste intimiteit, terwijl de muziek (in wezen elke geweldige muziek in een voortreffelijke uitvoering) bedoeld is en werkt als prettig grensoverschrijdend. Beschaving is zowel verhulling als intensivering van het primaire.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links