CD-recensie

© Basia Jaworski, juni 2016

Kavakos en Pace samen: dat belooft vuurwerk. En vuurwerk is het, maar anders dan een mens zou verwachten.  Virtuositeit ontbreekt uiteraard niet, hoe kan dat anders als er Paganini, Wieniawski en Sarasate op het programma staan? Dat Kavakos een duivelskunstenaar is moge blijken uit o.a. de variaties op Nel cor piú non mi sento voor vioolsolo van Paganini. Zet het op en ik wil wedden dat het u gaat duizelen. Zou Paganini zelf het ooit briljanter kunnen vertolken?  Toch: zelfs bij stukken die hun bekendheid voornamelijk vanwege de virtuositeit en moeilijkheidsgraad genieten staan bij beide vertolkers intimiteit en het plezier van samenspel voorop.  Heel duidelijk hoor je het in de smeuïg en met een gezonde dosis schmalz gespeelde Capriccio-valse van Wieniawski. Of het juist nuchter en toch zeer lyrisch gebrachte Gypsy Andante van von Dohnányi. Hoor hoe de viool daar af en toe uit wil vliegen en hoe hij zich - krampachtig soms - probeert in te houden om binnen de grenzen van het sentiment te blijven. En hoe de piano hem uit alle macht hierbij probeert te helpen. Indrukwekkend.  In de 'Ochs-walsjes' uit Der Rosenkavalier' van Strauss (arrangement van Vása Prihoda) laten de heren zich helemaal gaan, waardoor zij een gelukzalige glimlach op mijn gezicht weten te toveren. In mijn fantasie zie ik al de dikke baron op de dansvloer! Chanson russe van Stravinsky, doorgaans goed voor een eervolle vermelding in de hitlijsten, klinkt bij de heren gespeend van valse sentimenten maar niet minder ontroerend. Hun indrukwekkende recital besluiten Kavakos en Pace met het op zijn Weens gearticuleerd gespeelde Humoresque van Dvořák . Anders dan ik gewend ben, prachtig aansluitend bij de rest van het programma.

index