CD-recensie

© Basia Jaworski, juli 2016

Ik ben allergisch voor alles wat een beetje “softie” titel draagt zoals “Het gebed”. Of “Meditatie”. Of zoiets vergelijkbaars. Onmiddellijk moet ik dan denken aan gedimde lichten, penetrante wierookgeur en “gedeeld leed” En toch kan ik niet anders dan heel erg blij zijn met de prachtige cd van Sol Gabetta, al geef ik toe dat ik liever een andere titel had gezien. Nigun (melodie) bij voorbeeld. Het is, net als Prayer, gecomponeerd door Ernest Bloch en maakt deel uit van een grotere cyclus. Wat de werken gemeen hebben is hun oorsprong, stevig geankerd in-en beïnvloed door de joodse tradities
Ook de vier liedjes uit Sjostakovitsj’ cyclus Uit Joodse Volkspoëzie –voor cello bewerkt door Mikhail Bronner – ademen dezelfde sfeer uit. Het is niet alleen melancholisch maar ook ruw en rauw, en zeer aangrijpend.

Gabetta’s cello heeft een totaal andere klank dan ik gewend ben. Dieper, bronzer; met een schittering van goud en de glans van de volle zon. Haar spel is fel en gespeend van valse sentimenten. Ik kan niet anders dan het prachtig vinden. Maar het allermooist vind ik eigenlijk de begeleiding (of moet ik liever zeggen ”partnerschap”?) Het Amsterdam Sinfonietta weet de kleur en klank van Gabetta’s cello zo dicht te benaderen dat het klinkt alsof één man aan het spelen is. Wonderschoon.

In Schelomo, het celloconcert van Bloch, wordt Gabetta bijgestaan door het Nationaal Orkest van Lyon. Hier is de klank aanzienlijk zwaarder wat uiteraard door het grote symfonieorkest komt, maar ook Gabetta verliest hier veel van haar lichtvoetigheid. Maar filmisch is het wel: dikwijls bekruipt mij het gevoel naar een ouderwetse Hollywood-film te kijken.

El Cant dels Ocells van Casals, waarin Gabetta begeleid wordt door een Cello Ensemble, klinkt precies zoals het klinken moet, als een (zonnige) toegift. Het voelt als de eerste voorzichtige zonnestralen na een lange nacht. Tergend langzaam gespeeld, maar mij bevalt het wel.

index