CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2017
Impromptu - Shai Wosner Schubert: Impromptu in f, D 935 nr. 1 - in As, D 935 nr. 2 - in Bes, D 935 nr. 3 - in f, D 935 nr. 4 Ives: Improvisations for Piano I, II & III Dvořák : Impromptu in d, B 129 Gershwin: Impromptu in two keys Chopin: Impromptu in Fis, op. 36 - in Ges, op. 51 Liszt: Impromptu S 191 Beethoven: Fantasie in G, op. 77 Shai Wosner (piano) Onyx Classics 4172 • 75' • Opname: mei 2016, Spivey Hall, Clayton State University, Morrow, GA (VS) |
De Israelische pianist Shai Wosner (1976) oppert in het cd-boekje een interessante gedachte: wat zou er gebeuren als we Schubert, Chopin, Beethoven, Liszt, Dvořák , Gershwin en Ives bij elkaar zouden brengen voor een postume jamsessie? Hij is er niet zo zeker van dat van zo'n bijeenkomst echt sociale warmte zou afstralen - zeker Beethoven en Chopin zouden niet goed met elkaar overweg kunnen - maar van één ding is hij wel overtuigd: dat ze er met zijn allen op los zouden improviseren. En à propos, op deze cd doen ze elkaar uiteraard geen kwaad.
Dat is in feite gelijk het 'hoofdthema' van deze cd, hoewel een impromptu (en het draait alleen maar om deze muziekvorm) niet zomaar met een improvisatie kan worden geassocieerd. Of toch wel? Wosner twijfelt er in ieder geval niet aan en dat geeft hij in zijn toelichting ook uitstekend handen en voeten. En het is natuurlijk waar, om (goed) te kunnen improviseren heeft men 'slechts' de goede instelling nodig, wat wil zeggen dat de musicus ongedwongen, spontaan, intuïtief maar niet structuurloos aan de slag gaat. Terwijl het ook waar is dat de impromptu conceptueel dicht bij dat proces staat, wat overigens ook geldt voor de fantasie. Maar het is ook zo dat men erin ziet, wat men erin wil zien. Dus als de musicus Shai Wosner het duidelijk zo ziet, dan moet hij dat als pianist ook zo 'verwoorden'. En dat doet hij ook: hij suggereert met zijn spel dat deze 13 kostelijke miniaturen spontaan zijn ontstaan, waarbij het overigens wel tevens aan de noten zelf is om zich als Wosners ware bondgenoten te ontpoppen. Dat lukt in het ene geval net iets beter dan in het andere, terwijl het bij Ives natuurlijk een soort van improvisatorisch' thuiskomen' is. Zo heten diens pianostukjes ook: 'Improvisations for piano'. Wosner is een groot pianist (wat overigens niet alleen uit deze cd blijkt) en een niet minder eminente kamermuziekspeler die de kunst van het boetseren en kleuren tot in de perfectie beheerst. Dit eclectisch samengestelde programma werd door Simon Kiln met dezelfde perfectie vastgelegd. Bovendien, een dergelijke 'mixture' komen we nergens anders tegen.