CD-recensie

© Aart van der Wal, maart 2025

Ik schreef het al eerder: de Zwitserse componist Pierre Wissmer (1915-1992) verdient wat mij betreft net zo'n internationaal podium als bijvoorbeeld zijn landgenoten Othmar Schoeck (1886-1957), Arthur Honegger (1892-1955) of Frank Martin (1890-1974). Ik kan slechts in het midden laten waarom het er nooit van is gekomen, maar dat zijn 'taal'wel degelijk origineel is staat buiten kijf. Waarbij bovendien mag worden aangetekend dat zijn oeuvre niet alleen omvangrijk is, maar ook alle genres omvat: symfonieën, soloconcerten, balletten, muziek voor radioprogramma's, kamermuziek en vocale werken.

Pierre Wissmer

Wissmer schreef drie vioolconcerten die alle getuigen van zijn esthetische evolutie als componist. Van de modale verankering in het eerste concert, gecomponeerd in 1942 in het kielzog van de eerste symfonie en het eerste pianoconcert, ging hij over naar een schrijfstijl die zich in zijn tweede concert (1954) uitstrekt tot de twaalftoonstechniek. In het derde en tevens laatste vioolconcert (1987) heerst daarentegen de 'vrije hand' van deze creatieve meester, en daarmee in lijn met zijn laatste werken. Een vrije hand overigens die stilistisch niet inwisselbaar is noch concessies doet aan een hechte vormconstructie.

De Oekraïense violist Oleg Kaskiv (Kremenetz, 1978) bracht het in 2001 tot laureaat van het Koningin Elisabeth Concours in Brussel. Vijf jaar eerder won hij een beurs die hem in staat stelde om in Zwitserland aan de Internationale Menuhin Music Academy te studeren. Daar was zijn docent Alberto Lysy, die nog van Menuhin les had gehad, als diens enige leerling. Kaskiv geeft tegenwoordig zelf les aan de Academy. Kashkivs instrument is van de vioolbouwer Giuseppe Guarneri del Gesù uit Cremona.

Kaskiv toont zowel technisch als interpretatief een ferme greep op deze drie concerten, waabij virtuositeit, vlekkeloze toonvorming en lyrische bevlogenheid hand in hand gaan. Hij toonde dat al eerder aan, in Wissmers derde vioolconcert, toen met het Orchestre de la Suisse Romande o.l.v. John Fiore (het album werd hier door mij besproken).

Er huist veel flair in zijn spel: deze veelal technisch maar ook interpretatief uiterst veeleisende muziek klinkt onder zijn handen zo fris als dauw en op de begeleiding door Sinfonia Varsovia onder de Servische dirigent Aleksandr Markovic (Belgrado, 1975) valt niets aan te merken. Dat solist, orkest en dirigent elkaar in deze muziek uitstekend hebben aangevoeld blijkt wel uit het volbloedige idiomatische karakter dat op deze uitstekende opnamen wordt gedemonstreerd.

Op de achterflap is de naam van de violist verkeerd gespeld: Kasviv in plaats van Kaskiv. Kan gebeuren...

index