CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2021
Pierre Wissmer - Musique Symphonique & Concertos CD 1: Paul Meyer (klarinet), Thibault Cauvin (gitaar), Orchestre de Douai Région Hauts-de-France o.l.v. Jean-Jacques Kantorow CD 2: Yuri Boukoff (piano), Orchestre Symphonique de RTL o.l.v. Louis de Froment (pianoconcert) en Pierre Wissmer (suite) Claves 50-3018/19 • 52' + 62' • (2 cd's) |
 |
Het is zeker lovenswaardig als een muzieklabel aandacht besteedt aan het eigen nationale erfgoed. Zo spant het Zwitserse Claves zich ook graag in voor Zwitserse componisten, zoals met dit dubbelalbum voor Pierre Wissmer (1915-1992). Dat doen wij ook wel als het gaat om Nederlandse toondichters maar helaas is dat meer een marginale kwestie geworden. Bovenal worden in ons land Nederlandse componisten uit het verleden veelal voornamelijk herinnerd aan de hand van straatnaambordjes. Van de opnamen door het Nederlandse uitgevershuis Donemus bijvoorbeeld horen we vrijwel nooit iets, terwijl het Duitse label CPO nu juist wel al menige vaderlandse toondichter in het digitale zonnetje heeft gezet.
Het is niet zo bar relevant om muziek die onbekend of nauwelijks bekend is gelijk maar naar de periferie te verwijzen. Dat het dan toch wel niet veel kan voorstellen. In plaats daarvan kunnen we ons maar beter gelukkig prijzen dat die muziek er is, want dat stelt ons pas in staat ons eigen oordeel daarover te vormen. Wat overigens meer zegt over ons dan over die muziek. Maar dit terzijde.
 |
Pierre Wissmer |
Het is in ieder geval ‘veilig' om de muziek van Pierre Wissmer onder het neoclassicisme – al zijn er uitzonderingen – te rubriceren. En wie daarin invloeden van Igor Stravinsky herkent heeft wat mij betreft het gelijk aan zijn kant, zoals er ook duidelijk twintigste-eeuwse Franse invloeden in zijn werk te vinden zijn. In zijn latere werk is er weliswaar geen definitief afscheid van de tonaliteit te bespeuren, maar wordt de ‘taal' wel meer introspectief en de tonale verbanden aanmerkelijk losser. Wat zich al vanaf het begin duidelijk manifesteert is Wissmers verbeeldingsvolle instrumentatie en orkestratie. Ik durf zelfs wel zo ver te gaan dat hij zich op dit gebied zonder meer met zijn vele vooraanstaande collega's kan meten. Dat maakt zijn muziek extra aantrekkelijk: de souplesse, het plastische dat er zo onmiskenbaar in is verweven. Het heeft tenminste op mij een betoverende uitwerking. Vergelijkingen wil ik niet maken, maar het doet me denken aan de muziek van - het zijn slechts voorbeelden - Jolivet, Poulenc en Ravel. Ook in de wisselwerking tussen solo-instrument en orkest toont Wissmer zich een meester in het ravissante concertare, daarbij tevens uiterst geraffineerd en met veel finesse gebruik makend van de speltechnische mogelijkheden van het instrumentarium.
De opnamen op de eerste cd, met het Divertimento, Klarinetconcert en Gitaarconcert, zijn van recente datum (oktober 2020). De tweede cd bevat archiefopnamen uit 1965 en 1976 (die uit 1965 klinkt ietwat geknepen, maar is gelukkig wel strikt helder). Extra interessant is dat we Wissmer ook al dirigent kunnen horen in de symfonische suite van het ballet Alerte, puits 21! Wel vreemd dat in het boekje alleen de werken op CD1 worden besproken, maar geen woord over het Pianoconcert en de Suite. Naar mijn gevoel een omissie van belang, want wie kent deze stukken? Maar laten we in ieder geval dankbaar zijn dat deze muziek de cd heeft gehaald. Het Divertimento, Klarinet- en Gitaarconcert zijn bij mijn weten nog niet eerder uitgebracht. Wie zich verder in het discografisch oeuvre van Wissmer wil verdiepen, verwijs ik vooral naar de diverse uitgaven van Naxos (die echt van álle markten thuis is; o.a. op Spotify).