CD-recensie

© Aart van der Wal, juni 2014

Serena Wang (Wang Yalun in Chinees) is ongetwijfeld een wonderkind. Geboren in 2004, kreeg ze als vierjarige al haar eerste echte pianolessen, van Sumi Nagasawa. Ze was pas vijf, toen ze - als jongste deelnemer - in 2010 de eerste prijs in de wacht sleepte van het door de universiteit van Berkeley georganiseerde Bach Pianoconcours. En zo ging het nog even door: de ene na de andere 'Gold Medal' viel haar in de schoot. Niet omdat ze zoveel geluk had, maar omdat ze ontstellend goed piano kon spelen. Het werd echter pas echt serieus toen ze op voorspraak van de voorzitter van de Chinese bond van musici les kon gaan nemen bij niemand minder dan Dan Zhao Yi, dezelfde docent die Yundi Li onder zijn hoede had.

Wat betekent deze cd voor de muziekliefhebber? Als Serena slechts (over)bekende encores en evergreens had opgenomen, of uitsluitend stukken die we al kennen van de meest gerenommeerde pianisten, zou de waarde ervan betrekkelijk zijn geweest: eerder een curiosum met alszodanig slechts een beperkte houdbaarheidsdatum, want over een jaar of vijf is Serena immers wonderkind af, terwijl die cd van een negenjarige dan nog steeds in de kast staat. Maar nee, Serena speelt van de tien stukken er zeven die we nooit of hoogst zelden horen, van componisten waar we althans deels misschien nooit van hebben gehoord. Dat maakt deze uitgave wat mij betreft echt aantrekkelijk. Zelfs Serena's docent, de reeds genoemde Dan Zhao Yi, is op deze cd als componist vertegenwoordigd, met 'Prachtige bloem in zijn volle glorie' en 'Grasland'.

Hoe uniek is Serena? Ik heb er geen idee van. In China hebben - volgens gezaghebbende bronnen tenminste - 250 miljoen kinderen pianoles. Het kan moeilijk anders dan dat bij dergelijke grote aantallen het (ook zeer jonge) toptalenten moet (gaan) regenen. Misschien moeten we er zelfs rekening mee houden dat het Westen met Chinese pianisten wordt overspoeld! Maar voorlopig is het niet meer dan een ruime handvol dat in staat is gebleken om hier een echte carrière op te bouwen, met of zonder een pianoconcours als tussentijdse halte.

Kan Serena zich - uiteraard met behulp van haar wereldberoemde docent - in voldoende mate inleven in 'onze' muziekcultuur? Deels wel, deels niet. Haar Sjostakovitsj is ronduit voortreffelijk, haar Mozart minder uitgesproken mozartiaans, Chopin wel degelijk volbloedig romantisch en virtuoos, Liszt mooi dromerig maar niet zonder technische finesse en Poulenc naïef briljant. De stukjes zijn eigenlijk te kort om haar structureel inzicht te kunnen beoordelen, maar indrukwekkend is het allemaal wel. Dit mag dan zijn betiteld als een muzikaal poppenspel, popperig is het toch allerminst. De opname (waar ook Dan Zhao Yi bij betrokken is geweest), klinkt uitstekend.

index