CD-recensie

© Aart van der Wal, april 2025

Het Britse Chandos-label is samen met Sinfonia of London en dirigent John Wilson een nieuwe serie opnamen van werken van Sir William Walton gestart, waarvan dit het eerste album is. En wat voor album!

Charlie Lovell-Jones, als concertmeester verbonden aan Sinfonia of London, toont zich in Waltons Vioolconcert de gedróómde solist die – ik had de partituur van Oxford University Press onder handbereik – in nauwkeurigheid van het notenbeeld niet alleen iedere andere violist naar de kroon steekt, maar bovendien zijn grote virtuositeit geheel en al ten dienste heeft gesteld van dit uiterst expressieve opus. Lovell-Jones ‘vertelt' daarin het ‘verhaal' van liefde, verlangen, verdriet en hoop, zoals dat uit Waltons pen vloeide en waarvan Jascha Heifetz, voor wie het werk in diens opdracht in 1938-1939 was gecomponeerd (op dit album vertegenwoordigd in de door Walton in 1943 gereviseerde versie), de eerste vertolker was.

	Alice Wimborne

Walton schreef het werk deels in het Italiaanse Ravello, aan de zonnige Amalfikust in de regio Campanië, in het gezelschap van zijn geliefde en muze, Alice Wimborne. Het pittoreske dorp staat bekend om zowel zijn artistieke historie als het spectaculaire uitzicht op de Middellandse Zee.

Alice Wimborne speelde eveneens een cruciale rol in de totstandkoming van Waltons eerste grootschalige opera, Troitus and Cressida, waaraan hij tien jaar heeft gewerkt, voor het grootste deel echter eerst na haar vroegtijdig overlijden aan kanker in 1948. Op deze uitgave is de uit de opera samengestelde, vierdelige orkestsuite te horen. Niet van Walton zelf, maar van Christopher Palmer, in 1987, op initiatief van Lady Walton (de Argentijnse Susana Gil Passo, met wie Walton, ze was toen pas 22, in december 1948, kort na het overlijden van Alice Wimborn, was getrouwd) en Oxford University Press, Waltons levenslange uitgever.

Susana Gil Passo en William Walton

Het oudste werk op het album is de in 1925 voltooide ouverture Portsmouth Point, die haar première beleefde in 1926. Walton liet zich daarbij inspireren door Thomas Rowlandsons gelijknamige, beroemde ets met daarop afgebeeld een chaotische en bruisende haven vol matrozen, kroegen en drukke straattaferelen.

Thomas Rowlandson: Portsmouth Point

Zonneklaar is ook dat niet alleen Charlie Lovell-Jones maar ook Jon Wilson grote affiniteit heeft met het werk van Walton, want dat straalt van deze superieure vertolkingen af. Het orkest articuleert haarscherp, het kleurengamma is niet alleen briljant maar ook betoverend, en in het Vioolconcert is de samenwerking tussen solist en orkest ronduit volmaakt. Kortom, deze eerste en zeer positieve kennismaking doet uitzien naar een verder vervolg van wat naar ik verwacht een fascinerende reeks gaat worden.

index