CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2020 |
Op dit bijzondere album worden twee Nederlandse componisten terecht in het zonnetje gezet: Bernhard van den Sigtenhorst Meyer (1888-1953) en zijn tijdgenoot Alexander Voormolen (1895-1980). Daarbij gevoegd gedichten van nog een andere tijdgenoot: Johan Andreas dèr Mouw (1863-1919) wiens poëzie zich vooral op het Nederlandse landschap richtte en waarvan er een aantal in het begeleidende boekje zijn opgenomen. Passende dichterlijke stemmingsbeelden bij deze zo verbeeldingsvolle muziek. Dèr Mouw schreef onder het pseudoniem Adwaita, wat zoiets als 'Tweeheidsloos' betekent, wat neerkomt op het ontbreken van enigerlei dualisme. Het is een puur Nederlandse aangelegenheid geworden, deze uitgave, want ook het muzieklabel is van vaderlandse bodem, zoals dat eveneens geldt voor de hoboïste én pianiste Pauline Oostenrijk (we kennen haar vooral in die eerste rol), winnares van de Nederlandse Muziekprijs 1999. Na de uitreiking door staatssecretaris van cultuur Rick van der Ploeg zei ze: "Het betekent voor mij de afsluiting van een periode. Maar het schept ook verplichtingen. Ik kan niet op m'n lauweren gaan rusten, maar zal die prijs waar moeten maken.'' En óf ze dat heeft gedaan! Niet alleen op het podium, maar ook in de studio, inmiddels bijna 22 jaar na dato. Voor Pauline ging met dit album naar eigen zeggen een lang gekoesterde wens in vervulling: het combineren van haar liefde voor de hobo en de piano, Nederlandse muziek, Nederlandse literatuur en Nederlands landschap. En gezegd moet worden: iedere noot die zij speelt getuigt van haar grote muzikale betrokkenheid bij dit bepaald niet alledaagse project. Dit is bovendien weer eens een schoolvoorbeeld van hoe verschillende kunstvormen op volmaakte wijze bij elkaar kunnen komen en hoe inspirerend dat kan uitpakken. Volmaakt ook is het spel van Pauline, maar niet minder belangrijk is de expressieve kracht van haar ronduit betoverende betoog en de wijze waarop zij in steeds weer wisselende instrumentale kleuren deze kostelijke, vooral lyrische miniaturen (waarvan verreweg het grootste deel nog niet eerder werd opgenomen!) tot leven wekt. Terecht koos Pauline Oostenrijk ervoor om de 'officieel' bij elkaar horende deeltjes over het recital te verstrooien. Het laatste stuk, de Pastorale van Voormolen, is geschreven voor hobo en piano, maar dankzij Pauline en producer Tom Peeters zou je denken dat hier twee verschillende musici aan het 'woord' zijn. In zekere zin is dat ook zo: de musicus op de hobo is niet de musicus aan de piano, ook al zijn ze in dezelfde persoon verenigd. Beide instrumenten vragen immers om een geheel andere aanpak; en dat zit 'm niet alleen in de techniek. Niets dan lof. Althans bijna, want ik begrijp werkelijk niet waarom de toelichting uitsluitend in het Engels staat afgedrukt. Terwijl de geciteerde gedichten notabene wel in het (oorspronkelijke) Nederlands worden weergegeven, met de Engelse vertaling ernaast. Terwijl het een door en door Nederlands product betreft. Spreken van een gemiste kans is in dit geval een eufemisme. Jammer, dit had veel beter gekund, ondanks dat de aandacht misschien ook werd gericht op de internationale markt. En waarom uitsluitend al die Engelse titels terwijl ze in het veel sprekender (oude) Nederlands voorhanden zijn? Op de achterzijde van de cover is de voornaam van Van den Sigtenhorst Meyer verkeerd gespeld: niet Bernard, maar Bernhard. index |
|