CD-recensie

© Aart van der Wal, april 2017

Wij mogen best trots zijn op onze jonge garde musici die, gewapend met veel talent en enthousiasme, zowel in eigen land als daarbuiten grote successen boeken. Ze hoeven het daarbij gelukkig niet op te nemen tegen het commerciële geweld van het popcircus, want ze exploreren hun muzikale gaven in een geheel ander segment.

Een van die grote talenten is 'onze' Lucie Horsch, die nauwelijks zeventien al naar de opnamestudio toog om voor het prestigieuze Decca een cd vol te spelen met concerten van Vivaldi. Een concourswinnares pur sang die bovendien mocht optreden voor koningin Beatrix en koningin Máxima, onder meer werd beloond met de Young Talent Award en niets liever wil dan 'mezelf en anderen gelukkig maken met muziek'. De blokfluit is haar lijfinstrument, maar ze studeert ook piano en is zelfs met zingen begonnen. Ik ga hier weer niet beweren dat de muziek haar met de paplepel is ingegoten, maar een feit is wel dat haar ouders meer dan uitstekende cellisten zijn en haar broer goed de weg weet op de viool. Er wordt in huize Horsch veel muziek gemaakt. Dat zijn zaken die behoorlijk meetellen. Een groot deel van de desinterresse voor klassieke muziek bij de jongeren kwam precies daarvandaan: thuis wordt er niets aan gedaan, terwijl het muziekonderwijs op de basisschool zo ongeveer gesmoord lijkt.

Ondanks de goede voorbeelden (zo is vader Gregor Horsch solocellist bij het Koninklijk Concertgebouworkest) werd het toch niet de cello. Lucie was pas vijf toen ze voor de blokfluit koos, al was het niet op slag duidelijk dat dit haar ideale instrument zou gaan worden. Want zoals zo vaak begint de muziekstudie met de blokfluit, waarna wordt overgestapt op een ander instrument. De blokfluit als typisch instrument op de muziekschool dus, die vervolgens ergens in een la verdwijnt. Maar voor Lucie pakte dat anders uit: zij zag de blokfluit wel degelijk als een volwaardig instrument dat veel meer in petto had dan vaak wordt gedacht.

Lucie Horsch speelt deze Vivaldi-concerten zowel briljant als flamboyant, voortdurend gedragen door een vreugdevol esprit. Ze lijkt zelf enorm te genieten van Vivaldi's inventie en de niet minder aanstekelijke begeleiding door de Amsterdam Vivaldi Players ('what's in a name'.). Dat zijn trouwens niet de eerste de beste 'players', met namen als de violiste Candida Thompson en de contrabassist Rick Stotijn, maar ook vader Horsch, uiteraard op de cello.

In het cd-boekje wordt Lucie aangeduid als 'het meisje van Vivaldi'. De link wordt gelegd naar de voor de meisjes van haar leeftijd componerende 'rode priester', toen hij tussen 1703 en 1740 afwisselend werkzaam was in de 'Ospedale della Pietà, een van de vier weeshuizen die Venetië rijk was en waar de meest talentvolle kinderen muziekonderwijs kregen. Ik gun haar die postume verbintenis graag, maar het belangrijkste is dat Lucie van zijn muziek houdt (in haar eigen woorden: 'ritmisch, licht, energiek; en de langzame delen zijn buitengewoon mooi') en daarvan op deze fraai opgenomen cd volop blijk geeft. Lekker ongecompliceerd muziek maken. Wat trouwens ook kan worden gezegd van het ensemble als geheel. Musiceervreugde, dat is de rode draad die dwars door deze concerten loopt.

index