CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2012
 |
Vivaldi ma non solo
Vivaldi: uit Orlando di Furioso: 'Nel profondo cieco mondo' - uit Farnace: 'Gelido in ogni vena' - Stabat Mater
Händel: uit Teseo: 'Moriró, ma vendicata'
Bertoni: uit Tancredi: 'Addio, o miei sospiri'
Marita Paparizou (mezzosopraan),
I Solisti Veneti o.l.v. Claudio Scimone
MDG 609 1744-2 • 63' •
Opname: september 2011, Schio (I)
Griekenland staat de laatste tijd vrijwel dagelijks in de belangstelling, maar helaas niet in positieve zin. In artistiek opzicht is er gelukkig wel een overtuigend tegengeluid: het land heeft namelijk niet alleen financiële en sociale chaos maar gelukkig ook grote zangers en musici in het 'klassieke' repertoire voortgebracht. Om slechts enige te noemen: Maria Callas, Agnes Baltsa, Dimitri Kavrakos en Dimitri Mitropoulos. En natuurlijk componisten als Iannis Xenakis, Nikos Skalkottas en Mikis Theodorakis.
Marita Paparizou mag zeker ook in dat illustere rijtje worden genoemd, want deze in Volos geboren mezzo heeft een staat van dienst om u tegen te zeggen Hetzelfde kan worden gezegd van het Italiaanse ensemble I Solisti Veneti en zijn even Italiaanse dirigent en oprichter Claudio Scimone (die overigens nog bij Mitropoulos heeft gestudeerd). Al in de jaren zestig kocht ik zijn platen op het Erato-label. Ik dacht zowaar dat deze inmiddels 77-jarige nestor zijn dirigeerstokje voorgoed had opgeborgen, maar niets blijkt minder waar. Sterker nog, getuige deze cd dirigeert hij nog net zo levendig en spiritueel als bijna een halve eeuw geleden, zij het wat gedateerd (de weg naar de historiserende uitvoeringspraktijk heeft hij nooit ingeslagen). En hoe brengt Paparizou het ervan af? Pak eens track 13, met Vivaldi's 'Gelido in ogni vena' en val van de ene verbazing in de andere. Flitsende coloraturen en een vloeiend legato gaan hier hand in hand, maar afgezien van de techniek: dit is dramma per, nee in musica in optima forma. Er gaat van haar vertolking - daarin met hart en ziel bijgestaan door de technisch perfect spelende Venetianen onder Scimone - zoveel kracht en overtuiging uit dat het resultaat werkelijk overrompelend uit de luidsprekers komt. Nee, van een leien dakje gaat deze soms uitgesproken acrobatische vocalistiek niet: Vivaldi maakte het zijn zangers, laat staan een mezzo, heel lastig, maar dat maakt de spanning in deze muziek juist wel sterk voelbaar. Hoe goed timing en ademtechniek ook zijn, soms is die in dit repertoire zelfs niet meer toereikend. De opname is een juweeltje op zich.