CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2024 |
Het jaar 2020 bracht een vrijwel overal diep gevoelde tragedie met zich mee: die van de COVID-pandemie. Voor de Britse componist Peter Seabourne (*1960) was het tevens het jaar waarin hij zijn echtgenote, de grafische ontwerpster Marcelle Seabourne, aan de gevolgen van kanker (ze leed aan melanoom) verloor. Ze overleed op 19 oktober. Ze was al eerder een belangrijke inspiratiebron voor Seabourne, zoals van Fall, het hoornkwintet (hier door mij besproken) dat zijn muzikale wortels heeft in een aantal van haar monoprints (waarvoor Marcelle een speciale techniek had ontwikkeld), een reeks abstracties die teruggrijpen op een indrukwekkend gedicht van Alfred Lord Tennyson (1809-1892): Ring Out, Wild Bells, deel uitmakend van het aan de gestorven verloofde van Tennysons zuster gewijde In Memoriam. Peter Seabourne heeft meer herinneringen aan Marcelle muzikaal vormgegeven, zoals ook blijkt uit dit album, My Song in October, tevens het achtste uit de pianocyclus Steps, waarvan onlangs het negende deel, Les Fleurs de la Maladie, verscheen. Over de cyclus als geheel kunt u hier meer lezen.
Twee lotgenoten, want ook de pianist Michael Bell verloor zijn echtgenote, de sopraan Karen Radcliffe. My Song in October heeft hen beiden een belangrijke plaats gegeven. Bell geldt als een vooraanstaande pianist, die zich ook als liedbegeleider en pedagoog zeer verdienstelijk heeft gemaakt en een breed repertoire op zijn naam heeft staan. Hij heeft bovendien menig pianowerk van Seabourne ten doop gehouden. Karen Radcliffe maakt onder meer naam als vertolkster van modern en eigentijds repertoire, waaronder een groot aantal premières, zoals van de liedcyclus September Just September van Peter Seabourne. Samen met Michael Bell ondernam ze een groot aantal tournees die hecht echtpaar door vrijwel geheel Europa voerde. Seabourne ontleende de titel My Song in October (de afbeelding op de cd-cover is een detail van het gelijknamige schilderij van Marcelle Seabourne) aan een gedicht van de Engelse dichter en schrijver van kinderboeken Ted Hughes (1930-1998),Elegy for the Leaves:
Seabourne over My Song in October:
Natuurlijk, dit album heeft alle kenmerken van een in muziek gegoten epitaaf, het aandeel van het liedduo Karen Radcliffe en Michael Bell daterend uit 2004, toen deel uitmakend van Seabourne's Septembers, Just Septembers, de negen liederen op teksten van Emily Dickinson (1830-1886), opgenomen in 2004 en speciaal voor dit album geremasterd: They dropped like Flakes Andere dichters waarin Seabourne troost vond en die zijn pianomuziek op dit album als het ware mede vorm hebben gegeven: Katherine Raine (#2), Dante Gabriel Rossetti (#3), Bliss Carman (#4), Johann Wolfgang von Goethe (#5 en 17), Percy Bysshe Shelley (#6 en 11), Hermann Hesse (#7), Edward Thomas (#8), Anne Brontë (#9), Rainer Maria Rilke (#10), Paul Verlaine (#12), Henry Wadsworth Longfellow (#13), Elizabeth Barrett Browning (#14), Adelaide Crapsey (#15), Robert Herrick (#16) en Guillaume Apollinaire (#18).
Met My Song in October heeft Seabourne een van contemplatie en weemoed vervuld sfeerbeeld met impressionistische kenmerken geschapen dat diepe indruk maakt. Naarmate het stuk vordert wordt de sfeer onmiskenbaar donkerder, droefgeestiger (zwaarmoedig zou ik het echter toch niet willen noemen), culminerend in de laatste drie liederen: 'The wind whispers in dry leaves', 'This sprig of heather' en 'Who'll toll the bell?' Het algehele beeld is herfstachtig, de bladeren zijn gevallen, ze ritselen door de wind, de roos is dood. Maar er is ook berusting en het verdriet dat echte warmte uitstraalt, het leed in zekere zin is verwerkt.
De negen 'songs' op teksten van Emily Dickinson brengen ons dicht bij Karen Radcliff die, toen ze deze liederen opname, zich bewust was van haar ziekte en hetgeen zij dienaangaande tegemoet moest zien. Het geeft haar vertolking een zeldzame intensiteit, haar stem ongebroken en loepzuiver. En dan is er, zoals ook in het programma daarvóór, Michael Bell, de uitmuntende, assertieve en empathische pianist die dit gehele recital zoveel kleur en fleur heeft meegegeven. Dit is een bijzonder fraai gestileerd album waarop schitterende muziek tot klinken komt, van Seabourne als componist, door Bell als pianist en - helaas postuum - Radcliff als sopraan. index |
|