CD-recensie
© Aart van der Wal, juni 2023 |
De warme relatie tussen de beide Schumanns en Brahms is door de platenbranche al vaak genoeg belicht, maar er is altijd nog wel ruimte voor een nieuw exposé, mits ook de kwaliteit van het gebodene zich op het hoogst denkbare niveau beweegt. Dat is hier helaas niet onverdeeld het geval. Om gelijk maar met het meest slechte nieuws te beginnen: de beide symfonieën van respectievelijk Schumann en Brahms zijn niet alleen discografisch zéér rijkelijk vertegenwoordigd, maar bovendien in aanmerkelijk betere uitvoeringen, zowel wat betreft orkestspel als interpretatie. Ik hoef die 'toppers' hier niet voor u op te sommen, want u weet ze zelf maar al te goed. Kortom, ik kan mij niet voorstellen dat de enigszins in dit repertoire thuis zijnde liefhebber hierop echt zit te wachten. Overbodig dus, een constatering die ik al eerder deed, in de bespreking (klik hier) van het eerste album in deze reeks. Van de overige programmaonderdelen kan dat laatste gelukkig niet worden gezegd, want hoewel de muziek van Clara Schumann-Wieck allang geen witte raaf meer is binnen vooral het kamermuziekrepertoire is er nog wel het nodige voorhanden dat interessant genoeg is voor (minstens) een (her)beleving. Dat geldt dus gelukkig ook voor deze uitgave, die mij - afgezien van de reeds aangehaalde beide symfonieën - iets beter is bevallen dat de eerste (de tweede in deze reeks heeft mij nooit bereikt). Voor het overige geldt hetgeen ik in mijn recensie van het eerste deel al heb opgemerkt. Wat precies met de titel van dit nieuwe album wordt bedoeld is mij helaas ontgaan. index |
|