CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2025 |
De zangkunst van de Britse tenor Ian Bostridge wordt al jaren wereldwijd geprezen, maar zijn dictie en articulatie waren desominder ‘my cup of tea'. Ik had ook menigmaal het gevoel dat hij – en dan doel ik op het liedrepertoire – zich niet voldoende vrij wist te maken van de noten, te weinig buigzaam was in zijn voordracht, maar ook te minutieus en met op sommige lettergrepen net teveel nadruk. Dat het daardoor iets gekunstelds kreeg, het als het ware té Brits uit de speakers rolde. Na Schuberts Die schöne Müllerin en een album met Respighi-liederen, eveneens verschenen op Pentatone, zijn het ditmaal liederen van Robert Schumann in een boeiend recital dat de tenor zowel een gepassioneerd als bedachtzaam vertolker toont, in ieder lied de juiste sfeer treffend in een rijk geschakeerd discours en waarin het doorleefde pianospel van Saskia Giorgini voor de betoverende synergie zorgt. Bostridges zorgvuldige en verbeeldingsvolle tekstbehandeling (zijn Duitse uitspraak is bovendien voortreffelijk) vindt haar pendant in Giorgini's al even verbeeldingsvol uitgewerkte pianopartij. Dat maakt haar spel aanzienlijk méér dan 'slechts' begeleiding. Kortom, hier worden door dit liedduo op hoog artistiek niveau intensiteit, kwetsbaarheid, contemplatie en verwachting uitgedragen. Bostridge en Giorgini zorgden voor een passend voorwoord bij deze bijzonder geslaagde uitgave. De pianiste had zich voor deze opname, zo blijkt uit het boekje, tevens de rol van pianotechnicus aangemeten. Afgaande op de fabuleuze klank van de concertvleugel is haar dit eveneens zeer goed afgegaan. Ook de opname laat niets te wensen over. index |
|