![]() CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2019
|
'Tourbillons' ofwel 'wervelwinden' van Jean-Philippe Rameau (1683-1764) op de accordeon kan dat wel? Het kan, maar het zal voor menigeen in stilistisch opzicht wel een wolkbreuk betekenen. Tenminste, zo is het mij overkomen. Het went ook niet, zelfs niet na meerdere malen beluisteren. Dat het instrument werd pas uitgevonden in 1829, meer dan een halve eeuw na de dood van Rameau, is daarvan niet de voornaamste reden, al lijkt me de kans minimaal dat hij ervoor zou hebben geschreven. De vertaalslag van klavecimbel of orgel naar accordeon is op zich geen heksentoer: iedere enigszins gehaaide bewerker lukt dat wel, maar wie strekt het tot enig nut? Ik vermoed in de eerste plaats de accordeonist die op zoek is naar nieuw 'klassiek' repertoire (er is bijna twee eeuwen lang weinig voor het instrument geschreven). Ik herinner me Harry Mooten die sonates van Scarlatti tot de zijne maakte en die met grote overtuiging en technische wilskracht vlekkeloos uit Bachs WTC wist te citeren. Het trok uiteraard niet de 'puristen', maar wel degenen die van de accordeon en misschien wel van Scarlatti en Bach hielden (en van het spel van Harry Mooten natuurlijk). Wat Teodoro Anzellatti op dit album presteert verdient geen kritische kanttekeningen. Wie de metamorfose van klavecimbel of orgel in de accordeon met gemak doorstaat weet zich verzekerd van een uitstekende vertolking. Wie niet veel opheeft met het instrument of wie vindt dat Anzellotti een verkeerde afslag heeft genomen zal deze cd waarschijnlijk niet kopen. Dat tussen de 'Rameau-bedrijven' door plaats is gemaakt voor de speciaal voor Anzellotti gecomponeerde, uiteraard op Rameau geïnspireerde zes tussenspelen van zeer recente datum heeft het beeld bij mij uiteraard niet doen kantelen. Anzelotti bespeelt de Bugari Spectrum accordeon. index |
|