CD-recensie

© Aart van der Wal, april 2016

Het is misschien geen gek idee om als instrumentalist de gebaande paden zoveel mogelijk te vermijden. Je slaat dan als het ware twee vliegen in een klap: een (hopelijk) boeiend, niet van avontuur gespeend programma en critici wordt de mogelijkheid ontnomen om je met de 'groten der aarde' te vergelijken. Niet dat je a priori voor dat laatste bang hoeft te zijn, maar een feit is wel dat met de alsmaar uitdijende discografie en zijn daarmee verbonden geschiedenis het er niet gemakkelijker op wordt om je nog te onderscheiden van datgene dat er al is.
Of Mayke Rademakers dat heeft gedacht weet ik niet, maar treffend is wel dat ze uit dat rijk uitgedoste discografisch domein tot nu toe niet heeft gekozen voor het dertien-in-een-dozijn repertoire. De voorbeelden spreken voor zich, met in december 2007 de cellosonates van Bridge en Bosmans (klik hier), op Quintone, en precies zeven jaar later een uitgave op hetzelfde label dat ook verre van alledaags was (klik hier). Nu dan 'La Furia', met Spaans getinte muziek (Piazzolla mag daar als volbloed Argentijn in dit geval ook wel toe worden gerekend), een mix van bekend en minder bekend. Cassadó's suite voor cello solo, Guastavino's La orsa y el sauce, Ginastera's Trista en Abrils No por amor zullen zeker niet op ieders lippen liggen.

Rademakers doet de titel van de cd muzikaal alle eer aan, want furie en melancholie zijn in haar spel in ruime mate voorhanden. Matthijs Verschoor vervult zijn rol van begeleider vlekkeloos, zelfs meer dan dat, want de pianopartij in deze stukken is bepaald niet kinderachtig en moet hij vaak genoeg zijn eigen stem verheffen. In deze afwisselend gepassioneerde en lyrische wisselwerking treft het uitstekende gevoel voor timing. Mede dankzij de uitstekende opname een geslaagde cd.

index