CD-recensie
© Aart van der Wal, juni 2025
Rachmaninov: Symfonie nr. 1 in d, 13 - Symfonische dansen op. 45 Sinfonia of London o.l.v. John Wilson |
Ik heb de ontwikkeling van orkest en dirigent in het Rachmaninov-project niet op de voet kunnen volgen (je kunt tenslotte niet álles op dit terrein), met als sluitstuk de Eerste symfonie en de Symfonische dansen. Wat mij wel met enige spijt vervult, want we horen uiterst gloedvol orkestspel met alle denkbare ingrediënten van de diep geworteld Russische Romantiek, waarbij Wilson bovendien een ferme greep op zijn ensemble demonstreert.
De verhaallijnen komen onder zijn baton met verve en overtuigingskracht tot leven, de spiritualiteit viert hoogtij en de opnamekwaliteit laat dit fraaie staaltje musiceren geen moment in de steek. Ook de tempi zijn ‘spot on', met als voorbeeld het ‘meno allegro' in het derde deel (bij maat 429) van op. 45 (Rachmaninov droeg het werk op aan het Philadelphia Orchestra en Eugene Ormandy), waardoor articulatie en accentuering optimaal tot hun recht komen (sommige dirigenten willen al in het prille begin, de tempo-aanduiging is Non allegro, al te snel van stapel lopen, met een inzakkende spanningscarrousel tot gevolg).
‘Sinfonia' doet vermoeden dat het een orkest van bescheiden bezetting betreft, maar niets is minder waar: de bezetting wordt eenvoudigweg aangepast aan het onder handen zijnde project: wanneer nodig worden er extra krachten ingehuurd. Bij uitvoeringen van klassiek symfonisch repertoire telt het ensemble doorgaans zo'n 70 tot 90 musici, en wordt de omvang aangepast aan de specifieke muzikale eisen van elk project.
Beide uitvoeringen getuigen van grote noblesse, er wordt geëngageerd, energiek en pakkend gemusiceerd. Voorts zijn de samenhang tussen de verschillende verhaallijnen en de transparantie in de stemvoering duidelijke pluspunten, terwijl de lyriek vrijelijk kan stromen.
Wilson wijkt op sommige punten enigszins af van de partituren die ik hier heb: hij gebruikte twee andere edities, die van Ed Liebrecht (op. 13) en die van Wilson zelf (op. 45). Ik gebruikte bij het beluisteren de uitgaven van Boosey & Hawkes. In het tekstboekje blijft het vreemd genoeg onbesproken.