CD-recensie

 

© Aart van der Wal, januari 2011

 

 

Rachmaninov: Zes duetten voor piano vierhandig op. 11

Debussy: En blanc et noir voor twee piano's

Ravel: La valse voor twee piano's

Lestari Scholtes en Gwylim Janssens (piano)

Quattro Live QL 2010-02 • 74' •


Lestari Scholtes (1984) en Gwylim Janssens (1985) vormen sinds 2003 een pianoduo en zijn hard op weg om de wereld te veroveren. Na hun optreden in Carnegie Hall in New York in 2009 waren zelfs de meest kritische muziekrecensenten het erover eens: er hadden wel dertig vingers aan het werk kunnen zijn, zo bijzonder hecht en overweldigend was de klank die ze uit hun instrument wisten te toveren. En zo ging het op drie continenten, waarbij bijna en passant nog een groot aantal muziekprijzen in de wacht werd gesleept, waaronder die van het Vriendenkrans Concours in het Amsterdamse Concertgebouw en het Radio 4 Talent van het Jaar.

Het pianoduo Scholtes-Janssens tijdens een optreden in Santiago de Chile, december 2010

Op 28 november jl. kreeg het duo tijdens een live-uitzending vanuit het Muziekgebouw aan 't IJ van de feestelijke uitreiking van de Talentprijs tevens het eerste exemplaar van deze nieuwe cd uit handen van Maartje van Weegen. Zij bevonden zich daarbij in het goede gezelschap van dirigent Jaap van Zweden die ook al in de prijzen viel.

Quattro Live, het huislabel van Radio 4, heeft er goed aangedaan om deze in september 2010 in MCO Studio 1 gemaakte opnamen zo snel uit te brengen, want ze zijn het dubbel en dwars waard om zo snel mogelijk op de markt te worden gebracht. Dit is niet alleen pianospel van de hoogste orde, maar ook samenspel van een zeldzaam niveau, vergelijkbaar met dat van de beide Franse zussen Katia en Mariella Labèque, het al even fameuze Israelisch-Duitse duo Yaara Tal en Andreas Groethuysen en - verder terug in het verleden - natuurlijk het niet minder bekende Duitse duo Aloys en Alfons Kontarsky.Wie kent trouwens nog die pianoduo's die intussen allang uit het fysieke zicht zijn verdwenen, met illustere namen als Harold Bauer en Ossip Gabrilowitsch, Percy Grainger en Ralph Leopold, Tina Lerner en Vladimir Shavits, Joseph Lambert en Nadia Reisenberg, Polly en Walter Damrosch, Géza Frid en Luctor Ponse?

Dat laatste tweetal zal in ieder geval bij de de jongere muziekliefhebbers geen enkele bel meer doen rinkelen. Toch was Frid in het Nederlandse muziekleven in het midden van de vorige eeuw een bekende en zeer gewaardeerde persoonlijkheid, als componist en pianist. Door zijn internationale carrière als pianist verkoos Frid vanaf 1929 Amsterdam als woonplaats. Samen met Luctor Ponse, Fransman in Nederland, vormde hij een pianoduo met een internationale reputatie. De opname die ze maakten van de Sonate voor twee piano’s en slagwerk van Bartók voor het label Mercury behoort nog steeds tot de top.

Hoogst actueel zijn de vooral de door radio en tv (De Wereld Draait Door en zo) zeer bekend geworden 'broertjes' Arthur en Lucas Jussen,die als solopianisten én duo de laatste tijd veel van zich laten horen en - hoewel nog piepjong (Arthur is veertien, Lucas wordt volgende maand achttien) - een contract met Deutsche Grammophon al op zak hebben. Misschien nog wat te vroeg in de wacht gesleept, want loopt het prestigieuze label daarmee niet alvast vóór de muziek uit, zal menigeen denken? Dat kan zijn, maar dat het twee zeer talentvolle musici zijn staat buiten kijf, al begrijpt iedereen wel dat het rijpere pianowerk nog even moet wachten. Voorlopig dus vooral veel Poulenc en een nog jonge Beethoven.

De kracht van het duo Scholtes-Janssens schuilt in hun verbeelding dat zich in deze stukken als een waar powerhouse ontwikkelt. Daar komt dan nog de onvoorstelbare pianistiek bij, die als de feilloze drager fungeert. Logisch eigenlijk, want het is de samenhang tussen die twee elementen die toch uiteindelijk het gehele discours bepaalt. Fascinerende muzikaliteit dus die mijlenver uitstijgt boven het geflirt met de noten, waardoor ook interpretatief zeer moeilijke stukken als Debussy's driedelige En blanc et noir uit 1915 en Ravels zes jaar later geschreven La valse niet alleen uiterst gloedvol uit de luidsprekers rollen maar ook de daarbij opdoemende stemmingsbeelden een enorme impact maken. Alleen al het stretto-effect aan het slot van de wals verdient driedubbele accolades; en welk een momentum wordt in die laatste maten door dit superieure tweetal ontvouwd! Dan zijn er Rachmaninovs als opus 11 geboekstaafde zeer afwisselende zes miniaturen (Barcarolle, Scherzo, Russisch lied, wals, Romance en Slava) waaraan het duo een volstrekt eigen, unieke glans verleent. Het klinkt bij vlagen zo Russisch dat je geneigd bent een fles wodka open te schroeven. Uit dit spel vloeit zoveel synergie voort dankzij die altijd weer tot het hart sprekende combinatie van grootse pianistiek en diep inlevingsvermogen. De perceptie van deze muziek die staat als een huis. Formidabel, in een woord.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links