CD-recensie

© Aart van der Wal, oktober 2023

Het uit internationale musici samengestelde ensemble Postscript heeft zich toegelegd op de muziek van de zeventiende en achttiende eeuw en, zoals dat tegenwoordig eigenlijk niet anders meer kan, vanuit een historisch gefundeerd perspectief. De vier musici leerden elkaar kennen op het Amsterdams conservatorium: de klavecinist Artem Belogurov, de fluitisten Aysha Wills en David Westcombe, en de celliste Octavie Dostaler-Lalonde.

À Amsterdam is niet hun eerste album dat door het in Utrecht gevestigde muzieklabel TRPTK wordt uitgebracht: eerder verscheen Introductio, met daarin centraal muziek van de Duitse componist Georg Philipp Telemann 1681-1767). Evenals dat album is ook À Amsterdam live, met publiek, opgenomen, een principe dat het ensemble op het muzikale hart draagt. Dat er achteraf sprake kan zijn van ‘patches' om bepaalde oneffenheden weg te werken lijkt me het logisch gevolg van deze aanpak, maar ik heb er op deze nieuwe uitgave niets van kunnen ontdekken, hoe kritisch ook beluisterd op mijn zéér kritische elektrostatische hoofdtelefoons van Stax (door de Japanse fabrikant trots met 'ear speakers' aangeduid). Áls er wel sprake van is geweest? Dan heeft ‘editor' Hans Erblich het meer dan voortreffelijk gedaan...

De albumtitel is ontleend aan de muziek van deze negen componisten die in het zeventiende- en achttiende-eeuwse Amsterdam in druk verscheen. Het heeft voor deze uitgave een zeer gemêleerd repertoire opgeleverd, afkomstig van een niet minder gemêleerd gezelschap dat voor de meesten van ons, een enkele uitzondering daargelaten (Willem de Fesch en Pietro Locatelli), onbekend zal zijn.

Is het programma zomaar uit de lucht komen vallen? Natuurlijk niet. Volgens Artem Belogurov ontstond het idee tijdens de coronapandemie, toen ze gevieren in Amsterdam woonden en de nodige tijd en gelegenheid hadden om met elkaar op musicologische verkenning te gaan. Misschien tevens aardig om hierbij te vermelden dat het door het kwartet bespeelde instrumentarium, origineel of replica, eveneens in de hoofdstad zijn wortels vindt. Belogurov speelt zelf op een klavecimbel van Carl Friedrich Laescke uit 1768, hem beschikbaar gesteld door Menno van Delft, terwijl de cello afkomstig is uit de werkplaats van de achttiende-eeuwse Pieter Rombouts, in bruikleen verstrekt door het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Alleen de traverso's zijn kopieën, naar originele modellen van de zeventiende-eeuwse fluitenmaker Jan Jurriaensz van Heerde. De replica's zijn vervaardig door Jeroen Beets en de fluitiste Aysha Wills.

Om het Amsterdamse karakter nog verder historische en artistieke kracht bij te zetten is qua locatie gekozen voor de uit de zestiende eeuw daterende Waalse Kerk (u kunt er hier meer over lezen), volgens Belogurov ook akoestisch een prachtige plek (en hij is voorwaar niet de eerste die dat zegt en in de praktijk brengt: in de kerk vinden veel concerten plaats en er zijn al talloze opnamen gemaakt, onder meer door Ton Koopman cum suis).

Belogurov, hij blijkt een uitstekende woordvoerder van het ensemble, heeft Postscript met dit nieuwe album de schijnwerpers willen richten op de rijke baroktraditie van de stad Amsterdam. Waaraan ik slechts kan toevoegen dat ze dat op een uiterst muzikanteske en inspirerende manier hebben gedaan. Brendon Heinst heeft dit bijzonder fraaie musiceren op een excellente wijze vastgelegd. Dat wil zeggen: uiterst transparant en akoestisch betoverend afgebeeld.

index