CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2017
Grandissima Gravita: Pisendel, Tartini, Veracini, Vivaldi Vivaldi: Vioolsonate in A op. 2 nr. 2 Tartini: Vioolsonate in a, op. 2 nr. 5 Veracini: Vioolsonate nr. 5 in g, op. 2 nr. 5 - nr. 12 in d, op. 2 nr. 12 Pisendel: Vioolsonate in c Brecon Baroque: Rachel Podger (viool), Alison McGillivray (cello), Daniele Caminiti (luit en gitaar), Marcin Swiatkiewicz (klavecimbel) Vanaf 15 september a.s. in de winkels |
 |
Ik moet het de eerste keer nog meemaken dat er een cd uitkomt van Brecon Baroque met de Britse violiste Rachel Podger in het middelpunt en waaraan ook maar iets valt aan te merken, hetzij qua techniek, hetzij qua interpretatie. In deze vioolsonates van Pisendel, Tartini, Veracini en Vivaldi gebeurt dat wederom niet. Het is trouwens ook niet iets waar ik naar uitkijk. Laat ik daarover helder zijn!
Veel barokmuziek heeft iets van een herhaling van zetten, maar als het stilistisch zo meesterlijk wordt gepresenteerd als op deze sacd. Ik was al direct verkocht, met Vivaldi's Vioolsonate die het spits mocht afbijten. Het Engelse muziektijdschrift 'Gramophone' is allang niet meer mijn favoriet (ik ben er al jaren niet meer op geabonneerd en slechts sporadisch kijk ik in een exemplaar om dan te verzuchten dat de commercie daar nog steeds een belangrijk stempel op drukt), maar in het boekje wordt terecht daaruit een citaat aangehaald: "There is probably no more inspirational musician working today than Podger." En zo bescheiden als zij in het dagelijks leven is, zo veeleisend is zij in muzikaal opzicht. Dit zijn uitvoeringen die van begin tot eind een diepe indruk maken. Terwijl ik niet eens goed kan aangeven waarin dat nu precies zit. Misschien is dat ook wel het fascinerende, het onaanraakbare van muziek: dat iets wordt gevoeld dat zich niet zomaar door woorden laat vangen. In dit geval de volmaakte samenspraak tussen componist en musici, in absolute twee-eenheid. Ook al is die uiteraard deels postuum. Er kunnen best wel enige technische aspecten worden genoemd, zoals de perfecte articulatie, het kleurrijke lijnenspel, de pregnante ritmiek, de bereidheid ook om het scherp van de snede op te zoeken. En dan is er niet in de laatste plaats Jared Sacks die in het Londense St Jude's-on-the-Hill er weer een opnamtechnisch juweel van heeft gemaakt. Kort en goed, dat in september van het vorig jaar daar alles op een onnavolgbare manier lijkt te zijn samengekomen. De kroon op dit recital volgt aan het slot, met Vivaldi's 'Suonata a solo fatto per il Maestro Pisendel', een subliem gespeeld Adagio in Es. U zult echter tot 15 september op dit moois moeten wachten, want dan pas ligt de sacd in de winkel. O ja, het is alweer een hele tijd terug dat er een sacd van huize Channel is verschenen. Ik verbaasde me daar al over: wel 'gewoon' stereo, maar geen surround. Ditmaal dus wel.