CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2019
|
Soms maken labels er een potje van, zoals ditmaal het Franse Mirare. De gezongen teksten keurig in het Frans en Engels, maar de (musicologisch niet al te uitvoerige) toelichting uitsluitend in het Frans. Een verkeerde manier van bezuinigen, want niet iedere cd-koper is die taal voldoende of zelfs helemaal niet machtig (leve het tegenwoordige onderwijs!) Het Ensemble Jacques Moderne (u raadt het al, het is Frans, met als het vaste ankerpunt dirigent Joël Suhubiette die inmiddels al een kwarteeuw veel onbekend Frans repertoire uit Middeleeuwen, Renaissance en Barok boven water heeft gehaald) maakt er een waar klankfestijn van. Muziek die uiteraard geen romantische toets verdraagt en waarbij het ten onrechte in veel uitvoeringen van koormuziek uit die periode ingeslopen vibrato op grote afstand moet worden gehouden. Stilistische strakheid, daar draait het om, zelfs langs de toen grillige en tegenwoordig strak getrokken oevers van de Loire. Een strakheid die kan alleen worden gerealiseerd met het best denkbare stemmenmateriaal, volmaakte balans en stemvoering binnen en tussen de verschillende stemgroepen (in dit geval twee sopranen, drie alten (2 mannen, 1 vrouw), drie tenoren en drie bassen. Dat is hier om door een ringetje te halen, terwijl ook aan uitspraak, dictie en ritmiek veel aandacht is besteed. De natuurlijk afgebeelde kerkakoestiek draagt ook nog eens bij aan dit luisterfeest, waarin een wel heel ver verleden moeiteloos wordt opgeroepen. Hoewel, moeiteloos. We leven wel in een tijd waarin de lontjes kort zijn, gemoedsrust en concentratie niet meer vanzelfsprekend en burn-outs een bekend verschijnsel. Maar dan is deze muziek wel een soort antigif tegen alle hedendaagse hectiek. Zie haar dus als een 'burn-in', zal ik maar zeggen. index |
|