CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2021
Melancolía Klik hier voor de inhoudsopgave en de uitvoerenden Música Temprana o.l.v. Adrián Rodríguez Van der Spoel |
Het is een overbekend thema, door de eeuwen heen: liefde en verdriet, maar ook troost, en dan uitgedrukt in muziek, in dit geval die van rond 1500 zoals zij aan het Spaanse hof moet hebben geklonken, met daartussen geweven tweemaal een eigentijds uitstapje in twee liederen van artistiek leider Adrián Rodríguez Van der Spoel; in stijl uiteraard. Door een bescheiden instrumentaal ensemble en vijf zangstemmen: sopraan, mezzosopraan, drie tenoren en bariton. Andrés Locatelli fungeert op dit albim in een dubbelrol: die van blokfluitist en gregoriaans gezang, terwijl Adrián Rodríguez Van der Spoel zelfs vier rollen voor zijn rekening neemt: die van artistiek leider en tenor, en als bespeler van zowel vihuela als (barok)gitaar. Daarnaast worden nog twee vihuela's, harp, bajoncillo en drie sackbuts ten tonele gevoerd. Kleinschalig, maar wel zeer effectief voor deze prachtige, merendeels droefgeestige liederen.
Het eminente spel van Musíca Temprana mag bekend worden verondersteld, want ik besprak al eerder drie zeer geslaagde albums van dit illustere gezelschap: ‘Avecillas Sonoras' (2008), ‘La Esfera De Apolo' (2017) en ‘Muy Hermosa Es María' (2018). Echt honkvast kan ik het ensemble qua muzieklabel overigens niet noemen, want ze waren eerder ‘te gast' bij achtereenvolgens Et'cetera en Globe, en nu dan dus bij Pentatone. Voor de muziekliefhebber zal het niet of nauwelijks iets uitmaken en temeer niet omdat de inmiddels verschenen vier albums naast toonaangevende vertolkingen ook opnametechnisch als om door een ringetje te halen zijn.
Ook deze nieuwe uitgave getuigt van een met smaak en gevoel samengesteld programma dat bovendien uit repertoire bestaat dat vrijwel niemand zal kennen. Er ligt zoveel schoonheid in deze renaissanceliederen besloten dat ze niet alleen in onze hedendaagse jachtigheid en vluchtigheid een spiritueel rustpunt vormen, maar ons tevens een contemplatief vergezicht in het vooruitzicht stellen. Als er in het licht van zoveel pure schoonheid al van een hoogtepunt kan worden gesproken, dan is het wel het zesdelige, helaas anoniem gebleven ‘El Canto de la Sibila'. Het bijna onaardse karakter ervan is ronduit adembenemend.
De gezongen teksten zijn in het oorspronkelijke Spaans en in Engelse vertaling in het boekje afgedrukt.