CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2011
 |
Pierné: Impromptu-Caprice op. 9
Spohr: Fantaisie op. 35 - Variaties op 'Je suis encore dans mon printemps' op. 36
Saint-Saëns: Fantaisie op. 95
(oorspronkelijke complete versie)
Fauré: Impromptu op. 86 - Une châtelaine en sa tour... op. 110
Verdalle: Impromptu nr. 2 (wereldpremière op cd)
Snoer: Fantasie over 'Wien Neerlandsch bloed...' (wereldpremière op cd)
Roussel: Impromptu op. 21
Glière: Impromptu
Lavinia Meijer (harp)
Channel Classics CCS SA 31711 • 72' • (sacd)
Toen ik in november 2010 een bezoek bracht aan de opnamelocatie voor deze cd, de Doopsgezinde Kerk in Deventer, vond ik er slechts twee mensen: Lavinia Meijer die de deur voor mij opende en vervolgens voortdurend in de weer was met de juiste stemming van haar harp, en producer en opnametechnicus Jared Sacks, de man ('drijvende kracht' heet zoiets) achter Channel Classics. Het sneeuwde en hoewel de centrale verwarming op topcapaciteit draaide viel het niet mee om de kerkruimte lekker warm te krijgen. Drie mensen in een lege, sfeerloze kerk, tot de eerste klanken van Piernés Impromptu-Caprice de ruimte vulden. Het leek plotsklaps alsof de hemel op aarde neerdaalde. Wat een klank, wat een muzikaliteit!
Het was niet alleen mijn eerste kennismaking met de mens achter de musicus, met Lavinia, maar bovenal kon ik die hele dag aan den lijve ondervinden hoe kritisch zij tegenover haar eigen spel stond. Ja, zult u misschien zeggen, dat geldt voor iedere (zeer) goede musicus, maar wat me toch vooral opviel was haar onophoudelijke zorg over het detail, gevoegd bij haar onbegrensde inzet en werklust, zelfs als het in mijn ogen en oren slechts om een bijna microscopisch klein detail ging. Er waren genoeg momenten dat ik aan Jared zag dat het wat hem betreft zo wel perfect was, maar bij Lavinia knaagde het dan, en dan bleef het knagen. Fijn als je dan een producer naast je vindt die tegen je zegt: "Neem alle tijd, als je het weer over wilt doen? Doen!" Vervolgens kropen dan niet een paar maten of frases uit de luidsprekers maar werd het complete stuk overgedaan. Aan het einde van die dag had ik echt de neiging om de vingertoppen van Lavinia eens nader te bekijken, want die moesten toch zo zoetjes aan behoorlijk ontveld zijn geraakt! Overdoen, overdoen en nog eens overdoen, en nog eens, en nog eens, en... Maar steeds weer was daar die grootse muzikaliteit, het perfecte gevoel voor balans en voor kleur, met behoud van de grote lijn in zo'n langer stuk als Saint-Saëns' Fantasie.
Lavinia Meijer bespeelt haar kostelijke instrument met het grootst denkbare gemak, alsof technische obstakels gewoon niet bestaan. En misschien is dat ook wel zo: zelf was ze daar niet zo duidelijk over, ze wilde er althans niet veel over zeggen, maar duidelijk was wel dat zij is de techniek voorbij was en dat zij zich alleen maar bezig wilde houden met de textuur van het stuk, met wat daarin is verborgen en hoe dát zo goed mogelijk, nee perfect, aan de oppervlakte te brengen. Dat is, denk ik, toch de essentie van muziek maken. Beseft ze dat ze wereldklasse vertegenwoordigt? Ongetwijfeld, maar tussen die intens muzikale bedrijven door haalde ze voor mij toch maar een kopje Chinese thee, want dat was heel gezond! En het sneeuwde nog steeds, nietwaar? Er is nog een andere reden dat ik dit bijna persoonlijk tot mij gerichte recital niet zo licht zal vergeten: 's avonds, ik was nog geen twintig seconden op weg naar de dichtbij gelegen broodjeszaak, ging ik pardoes onderuit op het spekgladde plein. Ik heb er nog weken last van gehad. En heel veel later die avonds stond ik toch maar mooi liefst vijf uur in een gigantische file: op de snelweg was niet gestrooid en het ging niet voetje voor voetje maar bandje voor bandje. Ik had in ieder geval tijd genoeg om nog eens langdurig na te mijmeren over hetgeen ik die dag had gehoord.
Voor Jared Sacks was het toen in november om nog een andere reden belangrijk: 'Kabelgoeroe' Aalt-Jauk van den Hul had aan Channel Classics spiksplinternieuwe microfoonkabels van het type 3T geleverd en die werden nu voor het eerst grondig beproefd. Zoals hij in het cd-boekje uiteenzet was het een jongensdroom die eindelijk was uitgekomen. U moet het zelf maar lezen. Jared vroeg mij wat ik ervan vond, maar helaas, ik moest hem het antwoord schuldig blijven: zonder een referentiepunt viel er voor mij immers niet te vergelijken. Wel kan ik onderschrijven wat Van den Hul ten slotte toewenste: "Many happy listening hours!"