CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2019
Il giardino dei sospiri - Magdalena Kozená Marcello: Arianna abbandonata Vinci: Sinfonia uit Maria dolorata Gasparini: Ombre, cure sospetti uit Atalia Sarro: Introduzione uit Didone abbandonata Leo: Or ch’è dal sol difesa uit Angelica e Medoro Händel: Sinfonia uit Agrippina HWV 6 - Qual ti riveggio, oh Dio HWV 150 Magdalena Kozená (mezzosopraan), Collegium 1704 o.l.v. Václav Luks |
De Tsjechische mezzosopraan Magdalena Kozená (ze is sinds 2008 getrouwd met de Britse dirigent Simon Rattle, die Berlijn verruilde voor Londen en daar momenteel triomfen viert als de nieuwe chef van het London Symphony) is gepokt en gezameld in het barokrepertoire. Dat is slechts een aspect van haar veelzijdigheid, want ze excelleert niet minder in het (laat)romantische, twintigste-eeuwse en zelfs het eigentijdse repertoire.
Eind jaren negentig kreeg haar internationale reputatie een stevige 'boost' door de Bach-cd die bij het met Deutsche Grammophon gelieerde 'zilveren' label Archiv-Produktion verscheen. Vanzelfsprekend volgde er meer, heel veel meer. Albums die vrijwel zonder uitzondering haar vocale en interpretatieve veelzijdigheid aantoonde in de zo verschillende genres waarin zij zich bewoog. Een vocaliste ook die zich moeiteloos wist te verplaatsen in de meest uiteenlopende rollen en karakters. Toch al beschikkend over een krachtige en zelfs gespierde expressiviteit (het is maar wat zo'n rol vereist!), is de tijd haar nog verder behulpzaam geweest met nog meer diepte en daarmee warmte in haar toch al zo fraaie mezzo.
Het Nederlandse Pentatone, het zoveelste label op rij dat beslag wist te leggen op Kozená, wist haar onlangs te verleiden tot een boeiend, om niet te zeggen fascinerend recital dat zich voornamelijk richt op veelal minder bekende, Italiaans getinte liefdesdrama's. Rollen die haar als geen ander passen en zij zich als een ware kameleon door deze 'tuin der zuchten' (Il giardino dei sospiri) beweegt. Door voortdurend van kleur te verschieten en her en der intelligente versieringen aan te brengen maakt zij van deze gloedvolle scènes en aria's kostelijke stijljuwelen. En haar grote expressieve temperament? Dat komt niet beter tot zijn recht dan in Gasparini's 'Ombre, cure sospetti' uit diens Atalia. Door deze vertolking tot hoogtepunt te verheffen doet dit gehele recital echter ernstig tekort, want dat bestaat slechts uit hoogtepunten. In het toch al afwisselende en contrastrijke vocale programma zijn instrumentale intermezzi ingevlochten die het op historiserende leest geschoeide Tsjechische ensemble onder leiding van Václav Luks terecht nog eens extra in de schijnwerpers zetten.
Ze moeten elkaar danig hebben geïnspireerd, de beide Tsjechen: de 46-jarige Kozená stamt uit Brno, de drie jaar oudere Václav Luks uit Rakovnik. Samen met het door Luks opgerichte Collegium 1704 zetten ze deze partituren in vuur en vlam en maken er, de donkere dramatische contouren niet te na gesproken, een waar klankfeest van dat nog lang nazindert. Een klankfeest bovendien dat dankzij het productieteam van Polyhymnia werkelijk overdonderend uit de luidsprekers komt. Ik heb, voorafgaande aan de beluistering van deze sacd, een groot aantal opnamen met Kozená de revue laten passeren, maar geen een komt qua klank in de buurt van deze schitterend opgenomen sacd (an dan te bedenken dat ik die in 'gewoon' stereo heb beluisterd). En wie het nog niet is opgevallen: deze sacd heeft een speelduur van bijna 86 minuten!