CD-recensie

© Aart van der Wal, november 2021

Een groot pianotalent, zoveel is zeker. Ik kreeg er al een vleug van mee toen ik Saskia Giorgini (1985) hoorde in de pianopartij van een aantal Respighi-liederen, samen met de Britse tenor Ian Bostridge (over wie ik heel wat minder enthousiast was: klik hier), met wie zij regelmatig op het concertpodium te vinden is.

De Italiaans-Nederlandse pianiste was, sinds ze in 2016 het Internationale Mozart Concours in Salzburg won, eerst verbonden aan het impresariaat van Impulse Art Management, maar inmiddels heeft zij de overstap gemaakt naar Nordic Artists Management. Accolades genoeg overigens. Volgens het Nexus Instituut behoort zij tot een van de belangrijkste pianisten van haar generatie, al moet er wel aan worden toegevoegd dat wie het muziekleven ook maar een beetje volgt het met mij eens zal zijn dat hun aantal zo langzamerhand nauwelijks nog te overzien is.

Wat als een paal boven water staat: haar Liszt is ronduit verbluffend. Zo stralend, zo beeldend en zo rijk geschakeerd klinkt deze schitterende muziek helaas niet al te vaak. De lyrische signatuur ervan is net zo indrukwekkend (misschien is overrompelend een beter woord) als de technische allure die haar spel uitstraalt. Exuberantie en verstilling, virtuoze retoriek en diep gevoelde contemplatie: Giorgini draait er ogenschijnlijk haar hand niet voor om in dit zowel betoverende als pakkende recital waarin de magie hoog genoteerd staat. En dit zijn echt kolossale stukken, zowel wat de pianistiek als de inhoudelijke aspecten betreft, met als absolute 'uitschieters' III Bénédiction de Dieu dans la solitude, IV Pensée des morts en VII Funérailles.

De Bösendorfer 280VC (waarom horen we de instrumenten van deze fameuze pianobouwer toch zo weinig?) is bijzonder fraai vastgelegd. Maar liefst 85 minuten pure schoonheid op één cd. Het kan werkelijk niet op.

index