CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2018
Yuja Wang - The Berlin Recital Rachmaninov: Prélude in g, op. 23 nr. 5 - Étude-Tableau in c, op. 39 nr. 1 - in c, op. 33 nr. 3 - Prélude in b, op. 32 nr. 10 Skrjabin: Pianosonate nr. 10 op. 70 Ligeti: Études nr. 3, 9 en 1 Prokofjev: Pianosonate nr. 8 in Bes, op. 84 Yuja Wang (piano) |
Hoe moet dit spel worden gekarakteriseerd? Ik werp een blik op mijn notities: een ware mengelmoes. Intelligent, elektriserend, uitbundig, ontstellend veel drive, bij vlagen visionair, voortdurend adembenemend virtuoos, tot op het bot scherpgeslepen ritmiek, onberispelijke fraseringen en dit alles geëtaleerd in een grootse waaier van klankkleuren.
Zo op het oog lijkt het eerst vooral op veel kitsch, wat niet door haar spel (dat moet immers nog beginnen), maar wel door haar (doorgaans schaarse) glitterkledij wordt aangezwengeld. Maar het duurt niet lang alvorens men van dit grandioze spel in de ban raakt. Wang verzet gaandeweg vrijwel ongemerkt interpretatieve bergen, in deze muziek van Rachmaninov, Skrjabin, Ligeti en Prokofjev. Nee, we worden in dit recital niet getrakteerd op virtuositeit ´umsonst´. Haar expressie toont ons evenmin een al te vrolijke wereld, maar het is er wel een van veel diepgang die bovendien langs peilloze afgronden gaat. En dan toch in staat zijn om zicht houden op zowel vorm als inhoud. Het heeft iets van echt grote kunst: de suggestie wekken van spontaniteit die zelfs neigt naar het improvisatorische (met in de voorste gelederen de drie Études van Ligeti), maar wel in de wetenschap dat er heel veel veldwerk aan vooraf moet zijn gegaan. Zelfs het grootste talent ontkomt er niet aan.
Wang probeert ons haar bijzondere wereld voor te toveren. Daarin is ze met vlag en wimpel geslaagd. Misschien wel een wereld die we niet zo goed kennen, al dachten we eerst wellicht van wel. Al luisterend openen zich de betoverende vergezichten, met voorbeelden die we bij wijze van spreken alleen maar hoeven op te rapen: van de feeërieke droomwereld van Skrjabins Tiende sonate naar de hemelbestormende motoriek van Prokofjevs Achtste sonate (en of de finale 'marcato' is!), van Wangs gloedvolle Rachmaninov met alle eigenschappen daarin verenigd van strikte helderheid (ook in de bas!) en romantische warmte naar Ligeti's als uit kristal vervaardigde Études.
Het spel van Wang heeft me in het verleden niet altijd kunnen overtuigen, maar in Berlijn speelde ze op die warme zomeravond werkelijk de sterren van de hemel. Het is spel waarbij dat van haar nog beroemder landgenoot Lang Lang wel moet verbleken. Waar nog bijkomt dat de imposante klank van de Steinway D met gemak de woonkamer vult (mits u er de goede spullen voor heeft, natuurlijk). Wel jammer dat we niet het volledige programma krijgen voorgeschoteld (al is het gelukkig wel in dezelfde volgorde vastgelegd). Zo miste ik de Études-Tableaux op. 33 nr. 6 en op. 39 nr. 3. En natuurlijk de encores waarmee Wang de helaas verre van uitverkochte zaal trakteerde. Ik vond - vreemd genoeg - de laatste overigens wel op Spotify (klik hier). Ze hadden er gemakkelijk nog bijgekund.