CD-recensie
© Aart van der Wal, december 2015
Bartók: Contrasten - Sonate voor twee piano's en slagwerk Ligeti: Pianoconcert - Vioolconcert - Celloconcert Hidéki Nagano (piano), Pierre Strauch (cello), Jeanne-Marie Conquer (viool), Ensemble InterContemporain o.l.v. Matthias Pintscher Alpha 217 • 42' + 67' • (2 cd's) Opname: 2014, Cité de la Musique, Philharmonie de Paris |
Wat een feest, deze dubbel-cd die deels het etiket 'modern' mag hebben, want Ligeti's vijfdelige Pianoconcert dateert van 1988 en zijn gereviseerde versie van het eveneens vijfdelige Vioolconcert zag in 1992 het licht. Het Celloconcert uit 1966 (met zijn speelduur van nog geen twaalf minuten alleen al wat dat betreft een unicum) kent een aanmerkelijk langere geschiedenis. Ja, zult u misschien zeggen, dat is al zo'n halve tot kwarteeuw geleden, maar de eerlijkheid gebiedt dat menige muziekliefhebber nog steeds grote moeite heeft met de muziek van de Tweede Weense School. Die is allang 'klassiek', bijna een eeuw geleden, maar op de concertprogramma's nog steeds een van de grote afwezigen. Bartók vaart iets beter, met de nadruk op iets, want het merendeel van zijn oeuvre wordt niet of nauwelijks gespeeld. Te 'moeilijk' waarschijnlijk, niet alleen voor het publiek maar ook voor de musici. Misschien gaan we het nog meemaken dat de orkesten en ensembles in het labyrint van de moderne en eigentijdse muziek (dat onderscheid maak ik graag) totaal de weg niet meer weten. We zullen nog heel wat Dvoráks en Beethovens voorbij zien komen alvorens er weer eens een werk van Rudolf Escher op het programma verschijnt. Maar gelukkig hebben we de cd en niet te vergeten de dvd die ons uit dat welbewust geschapen isolement haalt, zoals deze prachtige uitgave van Alpha. Uitstekende toelichtingen en dito interviews bieden een goed uitzicht op deze stukken die geen repertoirestukken. Zelfs Bartóks kleurrijke Sonate voor twee piano's en slagwerk moet met een lantaarntje worden gezocht.
Zoals we zo vaak zien bij labels die investeren in moderne en eigentijdse muziek - denkt u maar aan bijvoorbeeld ECM, Kairos en Wego - is de uitvoerings- en opnamekwaliteit zeer hoog. Alpha maakt daarop geen uitzondering: er wordt messcherp gemusiceerd en het staat er allemaal messcherp op. En wie mocht denken dat het in moderne muziek maar zozo gesteld is met poëzie moet maar eens naar het begin en het slot van het tweede deel (Aria, Hoquetus, Choral) van het Vioolconcert luisteren. Wie twijfelt kan eerst op Spotify luisteren, al is geluidskwaliteit dan wel minder dan op de 'echte' cd's.