CD-recensie
© Aart van der Wal, december 2011
 |
Liszt: Un sospiro - Waldesrauschen - Caprice-valse nr. 2 - Romance - Le rossignol - Liebestraum
Chopin:Polonaise op. 26 nr. 1 - Nocturne op. 9 nr. 1 - Fantaisie-impromptu - Etude op. 25 nr. 1 - Minutenwals op. 64 nr. 1
In bewerkingen van Anneleen Lenaerts, Henriette Renié en De Wayne Fulton
Anneleen Lenaerts (harp)
Aliud ACD BB 056-2 • 69' • (sacd)
Wij hebben Lavinia Meijer maar de Belgen hebben Anneleen Lenaerts, hoewel ze heel vaak in Wenen is te vinden, als soloharpiste binnen de merendeels uit mannen bestaande Wiener Philharmoniker. Het heeft jaren geduurd alvorens ook vrouwen als orkestlid mochten binnentreden. Het pakte in eerste instantie niet zo dramatisch uit als in Berlijn, toen Karajan nog heer en meester was over de Berliner Philharmoniker en er een heuse soort Ajax-crisis ontstond rond de kandidatuur van de klarinettiste Sabine Meyer. Ik heb nog nooit zoveel mokkende gezichten gezien als toen, met de bijbehorende zure toonzetting in persverklaringen en het mediacircus dat er bijna iedere dag over berichtte.
Wie zo virtuoos de talloze klankkleurmogelijkheden van de harp weet te exploreren verdient een plaats op het wereldpodium en zo is het ook gegaan. Pas 23 maar nu al met een indrukwekkend aantal concerten, festivals en prijzen achter zich, en een glanzende toekomst voor zich, laat ze op deze cd (het is overigens niet haar eerste) horen dat expressieve warmte en volmaakte timing tot indrukwekkende resultaten leiden.
De harp, het is door velen reeds gezegd, moet weg uit de kleine hoekjes van het muziekbedrijf, wat al begint bij het inzicht dat de harp een verre van saai instrument is. Dat zouden de programmeurs eens ter harte moeten nemen, want zij verkeren nog steeds in de veronderstelling dat een avondvullend harpprogramma geen publiek trekt. Waarom wel de piano en niet de harp? Ik herinner me een interview met Lavinia Meijer waarin ze stelde dat er wel veel onderzoek is gedaan door concertdirecties en programmeurs over de beste kansen om publiek aan te trekken en vast te houden, maar dat zij daar nooit bij betrokken werd, terwijl ze als musicus wel geacht werd het waar te maken.
Maar wat uiteraard ook niet heeft bijgedragen is de betrekkelijk geringe belangstelling geweest van de componisten voor de harp als puur solo-instrument: het instrument (of meerdere) wordt overwegend in orkestwerken voorgeschreven. Maar gelukkig vond een aantal componisten de harp belangrijk genoeg om er zelfs een soloconcert aan te wijden: die zijn zelfs in ruime mate voorhanden, van Albrechtsberger tot Wagenseil. En wie kent niet Mozarts Fluit-Harpconcert KV 299? Ik maakte er voor het eerst kennis mee dankzij Phia Berghout, Hubert Barwahser en het Concertgebouworkest onder Eduard van Beinum (de opname is al lang geleden eveneens op cd verschenen).
Maar wat het solorepertoire betreft is het te begrijpen dat harpisten hun toevlucht zoeken tot bewerkingen, zoals ook in dit geval. En als er zelfs niet voldoende arrangementen voorhanden zijn? Geen nood, dan schrijft de harpist die zelf, zoals in dit geval de acht bewerkingen die Lenaerts zelf voor haar rekening nam. Het resultaat mag gehoord worden, al moeten we er wel met iets andere oren naar luisteren: de harp is nu eenmaal geen instrument die kan bliksemen en donderen als een piano, maar het is wel een instrument dat ongekend veel kleurschakeringen kent dankzij het speltechnische raffinement van de bespeler. En dat is bij Anneleen Lenaerts in goede handen.
Jos Boerland van Aliud heeft al veel heel mooie opnamen op zijn naam staan, waaraan deze kan worden toegevoegd. Het is een prachtige, ruimtelijke opname geworden (Cultureel Centrum De Bogaard, Academiezaal, in het Belgische Sint-Truiden, november 2010), die de detailrijke harpklanken met de juiste dosering en met behoud van de meest kostelijke details aan de luidsprekers prijsgeeft.