CD-recensie

© Aart van der Wal, december 2013

In de inleiding van het cd-boekje stelt Tania Kross zich de vraag hoe met klassieke muziek hart en ziel van haar eigen generatie te bereiken. Als een bliksemflits schoot het door haar heen: Krossover - Opera Revisited. Het idee dat eens de muziek die we nu etiketteren als 'klassiek' gewoon populair was, de muziek van de dag. Mozart schrok er niet voor terug om een volkswijsje in zijn werk te stoppen en Händel schreef minstens een handvol stukken waarmee hij een groot publiek wilde bereiken. Ik kan nog wel een stapje verder gaan: als we op Nieuwjaarsmorgen naar al die uitgestreken gezichten in de Gouden Zaal van de Weense Musikverein kijken, beseffen we misschien niet dat in de tijd van de Strauss-dynastie daarop werd gedánst, geláchen en gedrónken. Enzovoort.

Of Tania in haar opzet is geslaagd? Een feit is wel dat zich rond deze uitgave in zekere zin een mediahype heeft ontwikkeld die de verkoopcijfers ongetwijfeld hebben opgestuwd. Een soort 'Einaudi'-effect, waar we op verschillende manieren over mogen denken. Ik zie het niet als Tania: ik geloof er niet in dat deze Krossover de klassieke muziek voor velen dichterbij brengt. Daarvoor is iets heel anders nodig, met aan de basis goed muziekonderwijs. Dit is bovendien geen repertoire waarin ik sterke raakvlakken met het domein van de opera heb aangetroffen. Daarmee heb ik eigenlijk al zo'n beetje aangegeven dat dit niet het repertoire is waar ik warm voor kan lopen. Dat is mijn persoonlijke mening; en verder niets.

Tania Kross is een zangeres met een enorm charisma. Ik houd van haar stijl en van haar 'performance' (de term 'theaterdier' is als een warm compliment op te vatten), terwijl de door Bob Zimmerman gemaakte bewerkingen getuigen van groot vakmanschap en de door Bert van der Wolf gemaakte opname door een ringetje kan worden gehaald. De motieven zijn zuiver, de artistieke uitkomst van hoog gehalte, maar ik zie deze sacd niet als een brug tussen pop en klassiek. Met de kanttekening dat ik betwijfel over die brug wel zo nodig geslagen moet worden. Laten we toch vooral niet net doen alsof klassieke muziek niet een béétje elitair mag wezen... Voor zover we er al in slagen om het begrip 'klassieke muziek' goed te definiëren. Er is potjandrie wel wat meer tussen hemel en alleen dan alleen dat! Renaissance, (vroeg)barok, de Mannheimers, Weense Klassiek, Tweede Weense School, laatromantiek... maar ook Gershwin, Kurt Weill... Alles op één grote hoop gooien levert alleen maar begripsverwarring op. Misschien moeten we het maar gewoon hebben over goede en slechte muziek. Het onderscheid maakt men zelf, aan de hand van de eigen 'verworvenheden' (waar trouwens ook kennis bijhoort).

index