CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2021 |
Er zijn zo van die albums waarvan ik mij afvraag: moet dat nou? Terwijl er per saldo geen kwaad woord van te zeggen valt. In die categorie valt naar mijn smaak Silent Dreams van de Nederlandse celliste Harriet Krijgh (1991). Er gaat een lang verhaal aan vooraf, door haar opgetekend in het cd-boekje. De stukken op deze cd vormen voor Krijgh het ‘magische huwelijk tussen woord en klank', een onderwerp dat haar al sinds haar kinderjaren fascineert. Maar ik vroeg me daarbij gelijk af: waarom dan in dit geval uitsluitend toebedeeld aan de cello als vervanging van de zangstem? De stilte ('silence') heeft voor Krijgh een eigen verhaal: eerst doordat zij als gevolg van een handblessure niet meer kon spelen en daardoor alle muziek voor haar gewoon teveel was. Nadat ze weer was hersteld voelde ze zich een ander mens: rijker, rijper, dankbaarder. Maar er volgde opnieuw een stiltepunt, zij het van een geheel andere orde en door een geheel andere oorzaak: corona. Echter, de daardoor afgedwongen rust bracht haar terug naar deze liederen, de gedichten. Ze boden haar houvast maar ook inspiratie. In haar eigen woorden:
Ik blijf het een lastig onderwerp vinden: de ‘vertaling' van zangstem naar cello, maar als u er geen moeite mee hebt wacht u in ieder geval een tot in de kleinste puntjes afgewerkt, zeer expressief vormgegeven recital dat door de pianiste Magda Amara met evenveel engagement en vakmanschap wordt ondersteund. Daarin wordt tevens nog eens bevestigd dat de cello echt kan ‘zingen', het ideaal dat Harriet Krijgh in haar musiceren voortdurend nastreeft. De opname is fraai gestileerd, maar een speelduur van nog geen 48 minuten zijn we tegenwoordig niet meer gewend. ____________________ index |
|