![]() CD-recensie
© Aart van der Wal, juni 2014
|
Vorig jaar had ik een vraaggesprek (klik hier) met Mikhail Zemtsov, de vader van Dana. Zo vroeg ik hem waarom er nauwelijks altviolisten zijn die zich aan de viool als tweede instrument wagen, terwijl van het omgekeerde wel sprake is. Hij had er een simpele verklaring voor: sommige violisten willen groter, terwijl altviolisten niet kleiner willen. Want wie aan de altviool verslingerd is geraakt kan niet zo gemakkelijk wennen aan die kleinere viool met zijn ook hoge en gespitste klank. Voor Mikhail lagen de kaarten duidelijk: hij vond de iele klank van de viool niet aantrekkelijk. Liever de altviool dus, met zijn specifiek andere klank en vibrato, en een andere klankwereld. Dana Zemtsov (Mexico, 1992) heeft de muziek zo ongeveer met de paplepel ingegoten gekregen. Ze kreeg haar eerste muziklessen van haar oma en vervolgens van haar ouders, Mikhail Zemtsov en Julia Dinerstein. In 2012 was ze het zoveelste familielid dat bij de bekende virtuoos en pedagoog Michael Kugel aan het conservatorium van Maastricht ging studeren. Vader Mikhail was al 28 toen hij bij Kugel les nam. Het had hem jaren gekost om iemand te vinden die hem qua techniek verder kon helpen. Dat bleek Kugel te zijn, die hem afhielp van een jarenlang aangeleerde verkeerde speelwijze en hem tevens van zijn daardoor ontstane fysieke problemen verloste. Het bleek voor Mikhail de ontdekking van een nieuwe wereld te zijn. Geen wonder dus dat ook dochter Dana bij Kruger terechtkwam, want het is doodzonde als een groot viooltalent veel te vroeg moet afhaken omdat het fysiek niet meer gaat; alleen door een verkeerd aangeleerde techniek. Een ander belangrijk punt is dat - het ligt voor de hand, maar toch - welbewust voor een bepaald instrument wordt gekozen en daarvan niet meer wordt afgeweken. Alleen dan kan sprake zijn van een topprestatie. Wie t volledig met zijn instrument is vergroeid, het letterlijk tot in de vingertoppen beheerst, zowel de goede als de minder goede eigenschappen ervan kent en ermee weet om te gaan, kan mogelijk doorgroeien naar het hoogst denkbare niveau en dat ook vasthouden. Aldus Mikhail Zemtsov. Het moet voor Dana een ideale combinatie zijn geweest: een groot muzikaal talent en verstandige ouders die tevens meer dan voortreffelijke leermeesters (Julia Dinerstein is zelf altvioliste en docente) zijn. Ik kan me zo voorstellen dat Dana is opgegroeid te midden van grote musici, met muziek die er altijd was. Dana Zemtsov presenteerde onlangs in Splendor in Amsterdam haar eerste solo-cd, de eerste van het drietal dat Channel Classics in de komende tijd zal uitbrengen: een met piano- en een met orkestbegeleiding. Haar eerste cd liet ze gelijk maar vergezeld van een waarschuwing: lyrische melodieën en hartverwarmende schoonheid waarmee muziek zo vaak geassocieerd wordt, zijn hier nauwelijks te vinden. In plaats daarvan zijn er verhalen van oorlog, verbijsterende dwaaltochten door labyrinten, heftige kreten van wanhoop, bittere tranen van verdriet, misschien hier en daar een ironische grijns. Daarmee stappen we een wereld gevuld met bijzondere sfeerbeelden binnen, een wereld ook die doorgaans ernstig is, maar niet minder hypersensitief, complex gelaagd en merendeels van een rijkdom die zich pas na vele malen beluisteren aan de toehoorder openbaart. Soms, het gebeurt helaas veel te weinig, kiezen jonge musici voor een debuut met een relatief onbekend en in alle opzichten weerbarstig programma dat in onze zapcultuur al snel als 'moeilijk' wordt ervaren. Zeker bij de grote labels (voor zover ze nog groot zijn) is dat uitzonderlijk, want daarvoor is immers durf vereist. Dat geldt trouwens niet minder voor het type instrument: er zijn vrijwel geen labels die 'vallen' voor de altviool als solo-instrument. Misschien denkt u in dit verband aan Esther Apituley, maar haar tot dusver op Challenge Classics verschenen cd's zijn zonder uitzondering met begeleiding. index |
|