CD-recensie
© Aart van der Wal, augustus 2022 |
Een programma bestaande uit briljante achttiende-eeuwse concertaria's over wat de liefde allemaal teweeg kan brengen, afgewisseld door een symfonie en voorafgegaan door een ouverture is op zichzelf al veelbelovend, maar wat dit album betreft komt er nog een belangrijke dimensie bij in de persoon van de Duitse sopraan Christina Landshamer en de in de historiserende uitvoeringspraktijk gewortelde Akademie für Alte Musik Berlin onder leiding van Bernhard Forck. En alsof dat nog niet genoeg is heeft het opnameteam van Deutschlandradio voor een schitterende stereo-opname gezorgd. Ditmaal dus opnieuw geen 'surround' van Pentatone, maar niemand kan daar, lijkt mij, echt chagrijnig van worden. Dit is de Weense Klassiek ten voeten uit en bovendien op zijn best vertolkt, met daarin centraal het in de muziek altijd weer fascinerende rollenspel van Cupido en Eros, hier voor het voetlicht gebracht met zoveel euforie, passie, verlangen, verdriet maart ook desoriëntatie dat de toehoorder zich in een ware evocatieve rollercoaster waant. Landshamer verplaatst zich moeiteloos in deze rijke caleidoscoop van emoties die hoog oplaaien. Verbeeldingsvol, perfect getimed en met het instrumentaal ensemble net zo briljant en overtuigend in haar kielzog. De vertolking van Symfonie nr. 49, La Passione, excelleert in fraaie klankkleuren, met pregnant-kruidige boven- en ondertonen. De snelle tempi maken nergens een gejaagde indruk door de perfecte articulatie, de scherp toegesneden ritmiek en de sterke puls. In de finale (Presto!) wil gejaagdheid nog weleens de doorslag geven, maar daar is hier geen enkele sprake van. De ouverture biedt een even positief beeld. Kortom, meer woorden zijn niet nodig: dit is een kostelijke cd! index |
|