CD-recensie

© Aart van der Wal, juli 2021

Händel wist de Londenaren wel te bespelen, getuige zijn zeer succesvolle opera's die veelal door zijn eigen gezelschap op de planken werden gebracht. Händel de componist, producer én dirigent (vanachter het klavecimbel) die zijn publiek voorzette wat het het liefst wilde horen en natuurlijk zien: intrige, welllust, venijn, machtsmisbruik, maar bovenal het drama met de held of heldin die de strijd moest aanbinden met al die onverlaten die hem of haar naar het leven stond. Daarop maakt Rodelinda, samen met de eveneens met groot succes eerder uitgevoerde Tamerlano en Giulio Cesare, geen uitzondering.

Maar ook de tekst moet bij Händel de gevoelige inspiratiesnaar hebben geraakt, want het wemelt in dit werk van de vocale en instrumentale verrassingen, staat de inventie zeer hoog in het vaandel en mag ook Rodelinda daarom met recht worden gerekend tot het beste uit Händels uiterst illustratieve muzikale toverdoos. Voeg daarbij Händels sterk ontwikkelde gevoel voor theater en zijn ‘kunst' (want dat is het) om de dramatische ontwikkeling zowel vaart te geven als te vertragen en het is voorwaar geen wonder dat het publiek na de première op 13 februari 1725 in het bekende Londense King's Theatre overliep van enthousiasme en dat de uitvoering ook de critici uiterst mild wist te stemmen.

Het zal Harry Bicket, expert in het barokrepertoire, de vocalisten en instrumentalisten niet meegevallen zijn om in het akoestisch toch al niet zo gemakkelijke St. John's Smith Square in het hartje van het Londense Westminster (het wemelt er van de kerken), als gevolg van de heersende covid-doctrine steevast 1,5 meter afstand te bewaren. Ik vreesde zelfs met grote vreze dat het op een deceptie zou uitlopen omdat al menige opname (waaronder ook streaming) bij mij was langsgekomen die er behoorlijk door was geslachtofferd. Of het samenspel liet te wensen over, hadden de akoestische omstandigheden hun tol geëist, of beide. Tot mijn grote verrassing was het ditmaal echter volkomen anders: het klonk van begin tot eind werkelijk voortreffelijk, met de solisten in een volmaakt perspectief tot het orkest en de instrumentale balans als om door een ringetje te halen. Dat is het vaak begin van een succesformule, maar het is de uitvoering zelf die wat mij betreft van een ongekend niveau is. Ongekend, omdat zelfs het naar mijn gevoel door de critici sterk overschatte album van Archiv-Produktion met Kermes, Mijjanovic, Davislim, Lemieus, Prina en Il Complesso Barocco onder leiding van Alan Curtis dit extreem hoge niveau absoluut niet haalt.

De drie bedrijven zijn keurig over de drie cd's verdeeld en met de documentatie is het tevens dik in orde. En ja, het klavecimbel hoort er echt bij als er althans serieus werk wordt gemaakt van de verworvenheden van de historiserende uitvoeringspraktijk. Kortom, we hebben te maken met een superieur album. Zo simpel kan het zijn.

index