CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2024
Caprice - Pure Live IV Grieg: Vioolsonate nr. 2 in G, op. 13 Saint-Saëns: Havanaise in E, op. 83 - Vioolsonate in d, op. 74 Saint-Saëns/Ysaÿe: Caprice d'après l'étude en forme de valse Ravel: Tzigane Jeroen de Groot (viool), Bernd Brackman (piano) |
Het moet een bijzonder evenement zijn geweest, daar in de Zeeuwse Concertzaal in Middelburg op 12 maart van het vorig jaar, het optreden van twee Nederlandse gerenommeerde solisten: de violist Jeroen de Groot en de pianist Bernd Brackman in dit niet al te zwaarwichtige programma (treffend is dan ook de albumtitel: Caprice).
Beide musici zijn zeker niet onbekend, maar het is toch goed om, wat hun muzikale achtergrond betreft, even bij hen stil te staan, te beginnen bij Jeroen de Groot, die studeerde bij Herman Krebbers (Amsterdam), Sándor Végh (Salzburg) en Ivry Gitlis (Parijs), waarna zijn deelname diverse concoursen hem een ware prijzenregen bracht (in 1985 winnaar van het Oscar Back Vioolconcours). Live-optredens en daarmee het contact met het publiek zijn voor hem onontbeerlijk, in tegenstelling tot studio-opnamen waar geen publiek aan te pas komt. Samen met zijn echtgenote Julia Veerling runt hij in Amsterdam een vioolschool die hoog staat aangeschreven.
Bernd Brackman ontving zijn eerste pianolessen van zijn moeder, Frieda Brackman-Hoogewerf, waarna het leerproces bij Jaap Spaanderman en Jan Wijn aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam werd voortgezet. Zoals zoveel musici volgde ook hij een groot aantal masterclasses, onder meer bij Vlado Perlemutter, Naum Grubert en Leon Fleischer.
Live-optredens brengen, een enkele uitzondering daargelaten, onherroepelijk oneffenheden met zich mee. Microfoons leggen die uiteraard onverbiddelijk voor de 'eeuwigheid' vast, zoals dat ook geldt voor dit album. Het zijn evenwel violistische ongerechtigheden (een frase die nét even minder egaal wordt afgewerkt, een accent dat nét wordt gemist, een intonatie die nét niet spatzuiver is; met de nadruk op nét) die in relatie tot dit uiterst muzikanteske musiceren en het gedemonstreerde ideale partnerschap niet of nauwelijks nog betekenis hebben; ook niet na herhaald beluisteren.
Gelet op de titel van het album, Pure Live IV (het tweede album in de reeks besprak ik hier, toen met Jeroen de Groot uitsluitend in een solorol), ga ik er voetstoots vanuit dat achteraf geen correcties zijn aangebracht. Waarmee recht wordt gedaan aan hetgeen deze beide bevlogen musici van mening zijn: dat het corrigeren van elke oneffenheid, elk foutje, slechts een zielloos resultaat kan opleveren. Waar ik dan nog bij aanteken dat dergelijke correcties ook vaak ten koste gaan van de spanningsbogen in de muziek. Bovendien: wie op 'safe' speelt, brengt de muziek zeker niet tot leven zoals door de componist bedoeld. Caprice, Pure Live IV is een album dat daarmee op bijzonder fraaie en overtuigende wijze afrekent.