CD-recensie

© Aart van der Wal, februari 2025

De altvioliste Dana Zemtsov, stammend uit een muzikantenfamilie, zag in 1992 het levenslicht in Mexico-Stad, waar ze vervolgens de eerste zeven jaar doorbracht. Ze koestert nog altijd een diepe liefde voor de kleurrijke Latijns-Amerikaanse cultuur, waar later het bekende boek van Gabriel García Márquez, Honderd jaar eenzaamheid (ondanks protesten van de nazaten van de beroemde auteur vrij onlangs door Netflix als serie uitgebracht) nog het nodige aan heeft bijgedragen. De in het boek levendig uitgewerkte literaire beelden, waaronder die van wolken gele vlinders die de (verboden) liefde aankondigen, inspireerden Dana Zemtsov om verder op ontdekkingstocht te gaan naar haar vroegste muzikale herinneringen. Het heeft Yellow Butterfly opgeleverd, met zijn wervelende bolero's, zó bekend dat de meeste Spaans-sprekenden de meeste ervan moeiteloos mee kunen zingen, een geliefde bezigheid in de cantina.

In het boekje licht de altvioliste het album als volgt toe:

'De geur van gerookte suikerriet, maïs en koffie; mysterieuze geluiden van vreemde wezens in de nacht, zware regenbuien, kolibries rondom diepgroene planten en krachtige felgekleurde bloemen... Dit alles en nog veel meer is te horen in de ritmes en melodieën van Latijns-Amerikaanse bolero's. Het was de vertrouwdheid met deze kleurrijke, bijna surrealistische sfeer die me trof toen ik de literatuur van Gabriel García Márquez begon te ontdekken. Op een dag kwamen al deze motieven samen in een eenvoudig maar tijdloos moment terwijl ik Honderd jaar eenzaamheid las in het geliefde Parque México in mijn geboorteplaats, Mexico-Stad. Hier begon het allemaal. Ik zat te lezen, omringd door planten en vogels, in mijn stille oase midden in deze lawaaierige en chaotische stad, op een van die groen versierde bankjes die zo typerend zijn voor de tuinen van Mexico en die me dierbaar zijn sinds mijn kindertijd.

Iets aan het liefdesverhaal van Meme en Mauricio Babilonia en de gele vlinders die hun noodlottige liefde omringen, deed me dromen. Ik sloot mijn ogen en hoorde de geluiden van drie verschillende groepen straatmuzikanten, die vanuit verschillende hoeken van het park hun hart uitstortten. Drie verschillende bolero's verweven zich tegelijkertijd met de geluiden van de stad, de vogels, dansende koppels in het park, de kreten van straatverkopers en het vrolijke gelach uit de omliggende cafés.

Dit is de sfeer die ik adoreer en die ik graag met de hele wereld zou willen delen. Het is een droom die al lange tijd aan het sudderen en evolueren is, en het was door de ontmoetingen en gesprekken met de legendarische Joan Albert Amargós en de unieke Claudio Constantini dat de droom vorm begon te krijgen in de realiteit, waarvoor ik hen beiden eeuwig dankbaar ben. Hun arrangementen hebben de surrealistische sfeer van de Amerika's belichaamd, waarbij alle tegenstellingen worden gecombineerd; melancholie, ruwheid, poëzie, vitaliteit en de vreugde die het belichaamt. Er is niets meer dat ik zou kunnen wensen dan de ervaring om deze muziek te delen en de essentie ervan samen met enkele van mijn dierbaarste vrienden en de muzikanten die ik het meest bewonder, opnieuw te creëren.'

En ja, het huist allemaal in deze uiterst kleurrijke muziek die al even kleurrijk wordt uitgevoerd door Dana Zemtsov en haar muzikale vrienden. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, er wordt muzikaal heus wel een traantje weggepinkt, de humor huist broederlijk naar de melancholie (zoals in Piazzolla's Le Grand Tango), maar - en dat is niet alleen typisch voor Latijns-Amerika - er kan geen natuurramp zijn, geen complete economische of financiële ineenstorting, geen pijnlijke confrontaties of verloren liefdes: hoop is er altijd nog wel, veelal diep religieus gevoeld. En áls zelfs die hoop is vervlogen? De Argentijnse dichter Alfonsina Storni koos ervoor om zich in zee voorgoed aan de wereld te onttrekken: het lied Alfonsino y el Mar is eraan gewijd.

index