CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2013
Capriccioso
Paganini: Rondo op. 37 - Introductie en Variaties op 'Nel cor piu non mi sento'
Porumbescu: Ballade
Bach: Arioso
Bizet: Carmen-fantasie
Tsjaikovski: Valse sentimentale op. 51 nr. 6
Chausson: Poème op. 25
Grappelli: Les valseusse
Pärt: Fratres
Piazzolla: Oblivion
Achron: Hebreeuwse melodie
Duo Stoica (Razvan Stoica, viool; Andreea Stoica, piano)
Aliud ACD BO 062-2 • 69' •
Opname: maart 2012, Hamburg
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: zelden heb ik zo genoten van encores als in dit geval, zo intens muzikaal is dit duo, in al deze miniaturen, dus geen een uitgezonderd. Ik zeg het maar even met nadruk, want je moet als musicus toch wel van zeer goede (in dit geval Roemeense) huize komen om de vele verschillende sfeerbeelden uit evenzo verschillende stijlperioden zo overtuigend ('hautnah' zouden de oosterburen zeggen) over het voetlicht te brengen. En met welk een technisch raffinement wordt dat hier geëtaleerd! Zo gloedvol en zo bewogen hoor je deze muziek - ik kan het niet genoeg herhalen - slechts bij uitzondering. En dat ligt echt niet (alleen maar) aan die Stravidarius (een instrument van een ongekende reputatie waarvoor wereldwijd miljoenen worden betaald maar die in zogenaamde blindtests niet zelden ergens in de middenmoot eindigt). Dat de violist in deze stukken op de voorgrond staat ligt zowel aan de stukken zelf als aan Razvan, want met een dergelijke gloedvolle, warm glanzende en in al zijn geledingen technisch schitterend afgewerkte viooltoon moet de pianiste - hoe goed Andreea hem ook partij geeft - zich echt tot een begeleidende rol beperken. Daarin schuilt een zekere onrechtvaardigheid, maar het is niet anders! Alleen als de piano echt het rijk even alleen heeft is het Andreea die 'ongestoord' haar eigen fraaie regenboog mag trekken.
Wat een vrijheid gaat van dit vioolspel uit, hoe rijk geschakeerd is het klankpalet en hoe fenomenaal vult Ravzan de kamer met deze muzikale karakterschetsen. Maar gelijk als ik dit schrijf betrap ik me er weer op dat ik daarmee Andreea weer hopeloos tekort doe. Haar rol is er een die in ieder geval niet gemist kan worden, o zo! Een minuscuul puntje van kritiek: de piano-entrée in Bizets Carmen-fantasie had ietwat beheerster gekund.
De opname mag er eveneens zijn, waardoor ik - kort samengevat - met een gerust hart kan spreken van een bijzonder geslaagde Nederlandse productie. Ik heb het al meerdere malen geconstateerd: het Aliud-label van Jos Boerland weet steeds weer te verrassen, zoals onlangs nog met de La Barca Leyden-cd (klik hier voor de recensie).