CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2017
Cecilia & Sol - Dolce Duello Caldara: Fortuna e speranza (Nitocri) |
Volgende week maandag, 27 november, zijn de celliste Sol Gabetta, de mezzo Cecilia Bartoli en het door Andrés Gabetta (de broer van Sol) geleide ensemble Cappella Gabetta in het Amsterdamse Concertgebouw, waar deels het programma wordt uitgevoerd dat op deze nieuwe cd staat. Daarop afgaande zal het zonder enige twijfel een prachtig concert worden, waarbij ook een of meerdere toegiften niet zullen ontbreken omdat het publiek hen anders niet zal laten gaan. Ook al kan ook ik natuurlijk niet in een glazen bol kijken. Wel is de cd stukken goedkoper, want in Amsterdam betaalt u voor de eerste rang maar liefst € 149 met daarbovenop nog € 2,50 transactiekosten (waarom eigenlijk??). Dan wordt voor een 'papieren' kaartje nog eens € 1,50 gevraagd. Ik verzucht weleens: waar moet dit naar toe? Tel het parkeren er nog eens bij. Maar wat de cd niet biedt, biedt dat concert wel, al is het van tevoren uiteraard nooit zeker of de verwachtingen worden overtroffen. Musiceren is nu eenmaal mensenwerk. Gelukkig maar!
De suggestie die de cd-cover wekt kan eigenlijk niet missen: een strakblauwe hemel, veel zon (Sol!), zonneparasols en daarbij ook nog een tamelijk uitdagende outfit, maar we zien toch vooral een uiterst blijmoedig duo dat er blijkbaar heel veel zin in had om deze cd te maken. Dat straalt ook van deze productie af, maar toch bedriegt de schijn hier enigszins, want wat we te horen krijgen moet het resultaat zijn geweest van heel lang zoeken naar zeventiende- en achttiende-eeuws repertoire waarin de stem evenwaardig is aan de (solo)cello. En bovendien een proces van wikken en wegen. Dat daarbij eveneens ruimte is geschapen voor een zekere mate van stemacrobatiek is bij Bartoli eigenlijk 'in de natuur der dingen'. De aria's van Porpora en Caldara heb ik nu voor het eerst op cd gehoord en ik kan niet anders zeggen dan jammer dat dit niet (veel) eerder is gebeurd.
De term 'modelvertolking' is in de loop der tijd nogal sleets geworden, maar toch kwam dat als eerste in mij op. 'Model' staat daarbij niet minder voor het afwisselend fonkelende en lyrische karakter van deze vertolkingen, met bovendien een ideaal wisselspel tussen de lichte maar warme toon van de cello en die van de mezzo, met daar meesterlijk tussenin geweven het uiterst soepele Cappella Gabetta. Het expressieve karakter van deze muziek komt niet beter tot uiting dan in het uiterst kwetsbaar gezongen en begeleide 'Aure voi, de miei sospiri' (uit San Sigismondo, re di Borgogna) van Domenico Gabrieli. Maar het zijn ook de vele fijnzinnige instrumentale trekjes die deze barokke aria's extra cachet geven en deze cd nog eens extra waardevol maken. Het afsluitende celloconcert van Boccherini is een pláátje. De prachtige opname laat het u allemaal meebeleven. Maar toch, als u het zich financieel kunt veroorloven, ga komende maandagavond naar het Amsterdamse Concertgebouw! De kans is levensgroot dat u daar een unieke ervaring wacht.