CD-recensie

© Aart van der Wal, april 2021

De Belgische sopraan Jodie Devos (1988) won in 2014 de tweede prijs van de Koningin Elisabeth Wedstrijd in Brussel (klik hier voor de recensie van Paul Korehof) en heeft zich sindsdien op werkelijk fenomenale wijze dusdanig verder ontwikkeld dat zij in ieder denkbaar vocaal repertoire excelleert. Dat wordt onder meer weerspiegeld in deze beide, geheel aan haar zangkunst gewijde albums; als liedzangeres en coloratuursopraan.

And love said...
Om met het eerste te beginnen: er straalt zoveel frisheid, plasticiteit en tekstbeleving vanuit dat het op zich al een wonder is, maar dan ook nog te bedenken dat deze 25 liederen van een ongekende verscheidenheid zijn en dat Devos ieder daarvan een adembenemende eigen signatuur meegeeft. Ieder woord, zelfs iedere syllabe is op een goudschaaltje gewogen en voorzien van alle denkbare kleuringsaccenten, maar ook zo spontaan dat het er veelal op lijkt dat intuïtie en improvisatie de boventoon voeren. Aldus laat zij twee werelden samensmelten: die van het raffinement en het detail en die van de spiritualiteit en de evocatie.

In het cd-boekje spreekt ze van een programmakeuze die haar persoonlijke reis weerspiegelt. Het idee erachter: dat zij van oorsprong Belgische is, aan de Royal Academy of Music in Londen heeft gestudeerd, tegenwoordig in Frankrijk woont en daarom met dit album componisten uit deze drie landen aan haar publiek wilde voorstellen. Maar ook dat het Engelse liedrepertoire als belangrijke hoeksteen van haar zangcarrière fungeert. Zoals zij ook de Engelse taal heeft omarmd: niet toevallig heeft zij daarom ook wat deze Belgische en Franse componisten betreft uitsluitend liederen uitgekozen op basis van Engelse teksten. Het slotlied, 'You take my breath away' van Freddie Mercury lijkt dan, althans binnen de context van het verder 'klassiek' gehouden liedprogramma, enigszins een vreemde eend in de bijt, maar ook pop en jazz maakten deel uit van haar artistieke vocabulaire alvorens ze zich tot het klassieke repertoire wendde.

Hier niet het virtuoze karakter van Offenbachs coloraturen maar de interpretatieve subtiliteit zoals die in de liedteksten en uiteraard de muziek besloten ligt. Het is voor iedere liedzanger(es) steeds weer een huzarenstuk: de tekst als uitgangspunt nemen en hoe die dan uiteindelijk in de muziek optimaal tot uitdrukking brengen. Devos is er met meer dan vlag en wimpel in geslaagd, al zal het, samen met Nicolas Krüger, veel voorbereiding hebben gevergd. Daarom alleen al is het zo jammer dat veel muziekliefhebbers juist van die tekst zo weinig kennis (willen) hebben maar juist daardoor veel moeten missen; tevens met als bijkomend gevolg dat vocalist en pianist veel te weinig recht wordt gedaan. Al worden de fijnproevers uiteraard wel rijkelijk beloond.

Offenbach Colorature
Met Offenbach komen we in een volstrekt andere wereld terecht: die van de in muziek gegoten spot die is gericht tegen overdreven pretenties, die sterk lonkt naar de revue en de operette. Zo is dit programma ook samengesteld, een ideale mix van fonkeling, sprankeling, lyriek, het zwoele, lichtvoetige, dansante.

Het programma, bestaande uit zowel bekend als minder bekend Offenbach-repertoire, is bedacht door het in het Venetiaanse Palazzetto Bruzane zetelende Centre Musique Romantique Française, de organisatie die er alles aan is gelegen om de Franse muziek uit de periode 1780-1920 niet alleen te conserveren, maar ook actief te promoten. En hoewel het voor Devos zeker een behoorlijke uitdaging moet zijn geweest, was zij met Offenbachs muziek al eerder goed vertrouwd geraakt: in 2016 zong zij de titelrol in de operette Geneviève de Brabant bij de Nationale Opera van Montpellier. Dat succes straalt ook op dit album af, maar ook dat zij onlangs werd aangezocht door de Parijse Opéra werd aangezocht voor de rol van Olympia in Les Contes d'Hoffmann.

Dit Offenbach-recital is evenals het liedrecital met grote zorg samengesteld: van de zestien tracks zijn er vijftien vocaal (alleen track 9 bevat een orkestwerk: de ouverture 'Les Bergers'), vertegenwoordigd door 'airs' (aria's) uit twaalf verschillende theaterwerken van Offenbach. Uit acht operettes is slechts een aria gekozen, naast drie aria's uit de 'opéra bouffe' Boule de Neige: het couplet van de dompteuse 'Je suis du pays vermeil', gevolgd door Olga's romance ('Souvenance') en lied ('Allons / Couché'). Wat vrijwel alle aria's met elkaar gemeen hebben is het virtuoze coloratuurgehalte, met ter afwisseling evocatief-lyrische uitstapjes naar Les Contes d'Hoffmann. Het heeft aldus alle eigenschappen meegekregen van een contrastrijk recital: van het onbezonnene, het frivole naar het ernstige, het beschouwende, van het flitsend uitdagende naar het contemplatief dichterlijke, aldus een uitgelezen gelegenheid biedend aan deze uiterst wendbare, vederlichte en facetrijke sopraan. Achtenswaardig is ook het bescheiden rolletje (jammer dat het hierbij is gebleven) van de mezzo Adèle Charvet in 'Belle Nuit, Ô Nuit d'amour' uit Les Contes d'Hoffmann.

Zowel de pianist Nicolas Krüger in het liedprogramma als het omroeporkest uit München onder leiding van Laurent Campellone in het Offenbach-programma manifesteren zich als ideale partners. Dit positieve beeld wordt afgerond door de eveneens zeer geslaagde technische omlijsting. Twee albums om van te likkebaarden!

index