CD-recensie

© Aart van der Wal, september 2023

Jong muzikaal talent moet kansen worden geboden zich zowel op als naast het concertpodium verder te ontwikkelen. Al is die weg naar dat podium vaak lang en moeizaam, want ook in dit metier geldt het bekende ‘velen geroepen, weinigen uitverkoren'. Met de nadruk op ‘velen', want nog nooit is het aanbod van jonge talenten die meer willen dan tussen de spreekwoordelijke schuifdeuren musiceren of zich noodgedwongen moeten beperken tot aanpalende activiteiten (zoals lesgeven, promoten van andermans werk (bij muzieklabels of hun distributeurs, enz.) zo groot geweest.

Waarom, uitgaande van vergelijkbaar talent, het de een wel lukt en de ander niet, weet ik evenmin als u. Bij de dames geldt wel dat de uiterlijke verschijning, als het toch op kiezen aankomt, wel degelijk een rol blijkt te spelen (ik heb dat uit eerste hand, maar ook de glossy afbeeldingen op covers en dergelijke wijzen in die richting, nog afgezien van wat de 'social media' op dit vlak tegenwoordig te bieden hebben). Daartoe behoort ook het wel of niet uitgestraalde charisma, met zowel zijn uiterlijke als innerlijke kenmerken. We kunnen ervan vinden wat we willen, zo is het nu eenmaal. 'Het oog wil ook wat,' zeggen we dan. Bij de mannen ligt het weer net even iets anders, maar het speelt wel degelijk mee.

Goed, daarover genoeg gezegd. Nu over naar de Belarussisch-Oekraïense, in Rusland opgegroeide en al lang in Duitsland wonende en werkende pianiste Anna Khomichko, die het in ieder geval wel is gelukt. Ze is een van de vooraanstaande prijswinnaars (concoursen zijn en blijven belangrijk) en kreeg de nodige aanbiedingen die haar geen windeieren legden. Ze mocht zelfs een cd-opname maken, haar eerste in dit geval, en was wel zo verstandig om niet in die overbekende valkuil te trappen door diep en breed ontgonnen repertoire voor haar debuutalbum te kiezen. Ze koos daarentegen voor Mozart and his Europe, een titel die meer belooft dan je op het eerste gezicht zou denken. Want we horen, met uitzondering van de drie stukken van Wolfgang Amadé, vrij(wel) onbekende werken van Carl Philipp Emanuel en Johann Christian Bach, naast een sonate van Muzio Clementi (de componist, die naarmate de moeilijkheidsgraad van die studiestukjes toeneemt, voor menige pianostudent bijna een studietrauma zal hebben betekend). Met de kanttekening dat menige barok-enthousiast de muziek van de beide Bach-zonen heus wel zal kennen.

De conclusie na het beluisteren van deze cd: technisch zonder ook maar het kleinste rimpeltje, het opgeroepen beeld kristalhelder en stilistisch een mengeling van Europese en Russische tradities (Khomichko studeerde aan het Gnessin in Moskou bij Vladimir Tropp, aan het conservatorium van Weimar bij Grigori Gruzman en dat van Keulen bij Claudio Martinez Mehner), naast haar bijzonder fraaie toonvorming en met voldoende individuele inbreng (accentuering, frasering, dynamiek) om dit alles tezamen tot een waardevolle uitgave te maken.

De SWR maakte er in de eigen studio in Kaiserslautern een waar klankfeest van; al is de Steinway D en zeker met open klep voor deze muziek wel een behoorlijk maatje te groot. Wat niet wegneemt dat de muziek van Mozart en zijn tijdgenoten ook buiten de historiserende uitvoeringspraktijk recht van bestaan heeft. En het is Khomichko die dat ondubbelzinnig aantoont. Aldus een verrassend discografisch debuut!

index