CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2025
Jan Lisiecki - Preludes Klik hier voor het inhoudsoverzicht Jan Lisiecki (piano) |
Enige jaren geleden deed ik een poging om het aantal opnamen te tellen van Chopins Préludes op. 24 en toen (al) kwam ik op het respectabele aantal van 110. Dat moet nu zelfs nog aanzienlijk groter zijn. Daaronder niet alleen de artistieke verrichtingen van de (over)bekende coryfeeën, maar ook die van een groot aantal zéér respectabel interpreterende (toen en nu vrij) onbekende pianisten. Wat het ondoenlijk maakt om al die discografische hoogstandjes alleen al meer dan eenmaal te beluisteren. Of, wat velen blijken te doen: door eenvoudigweg door het gigantische aanbod te zappen, daarbij ‘geholpen' door de verschillende muziekstreamingdiensten. Zelf val ik meestal terug op mijn eigen (beperkte!) ervaringen (wat bij voorbaat het vergelijken tot een zinloze exercitie maakt).
Mijn uitgangspunt voor de beoordeling van de artistieke prestaties van Chopins oeuvre en daaronder dus ook de Préludes (en niet alleen die bekende 24) zijn de fabuleuze opnamen die Alfred Cortot in de jaren dertig voor het toenmalige His Master's Voice (HMV) maakte. Voor mij was en blijft het een toetssteen dankzij Cortots natuurlijk aandoende rubati en accelerandi, zijn ongelooflijk ontwikkelde gevoel voor detaillering (zonder daarbij de grote lijnen uit het oog te verliezen!), zijn strikt heldere betoogtrant, zijn fijnmazige dynamische accentuering en de in dit spel (veelal gesuggereerde!) vrijheid. De (soms vele!) misslagen neem ik dan graag op de koop toe (‘editing' was in die tijd trouwens een vrijwel onmogelijke opgave). Zoals dat eigenlijk ook gold voor Artur Schnabels Beethoven- en Schubert-opnamen, eveneens in de jaren dertig voor HMV. Een andere grootheid vanuit eveneens puur historisch perspectief is Benno Moiseiwitsch, die evenals Cortot en Schnabel een grootmeester van de verbeelding was.
De Canadees Jan Lisiecki (Calgary, 1995) is een van de vele pianisten die zich intensief met de muziek van Chopin bezighoudt en zich met zijn zeker persoonlijke en fascinerende kijk op dit oeuvre heeft weten te onderscheiden. Hij excelleert in uiterst genuanceerd spel waar tevens een diepe innerlijke overtuiging vanuit gaat en waarbij hij lyrische intimiteit en dramatische kracht fraai met elkaar in evenwicht brengt. Evenals eens - om slechts enige coryfeeën in dit repertoire te noemen - Maurizio Pollini, Vladimir Ashkenazy en Martha Argerich beschikt Lisiecki over een uitmuntend en gevarieerd toucher dat sterk bijdraagt aan dat verrukkelijke kleed van betovering dat hij (ook) over deze Préludes legt.
Die stilistische eigenschappen komen even onvervalst terug in de overige werken op dit album, waarin de prelude als genre centraal staat. Kort samengevat heeft Lisiecki – en dat niet bepaald voor de eerste keer – voor een waar juweel gezorgd dat in die overweldigende discografie wat mij betreft een hoge plek verdient. Dat ook andere componisten zijn vertegenwoordigd verhoogt nog eens aanzienlijk de waarde van deze bijzonder goed geslaagde uitgave. Ook de opname laat niets te wensen over.