CD-recensie

 

© Aart van der Wal, november 2021

Gautier Capuçon - Solos & Souvenirs

Klik hier voor de inhoudsopgave

Erato 0190296692369 (3 cd's)
Opname:
CD 1: nov. 2020, SR1, Philharmonie de Paris; april 2021, Estudio Uno, Colmenar, Viejo, Madrid (Ambre Cello)
CD 2 & 3: 2003-2020

 

Drie cd's, waarvan alleen de eerste cd, getiteld Solo, echt nieuw is. De overige twee vormen een compilatie van reeds (veel) eerder uitgebracht materiaal en bovendien in gefragmenteerde (je zou ook kunnen zeggen: gemankeerde) vorm: een deeltje van dit en een deeltje van dat, analoog aan waarin onze vaderlandse klassieke zender Radio 4 zozeer – en dan met name in de morgenstond - uitblinkt. Tegelijkertijd biedt dit strooigoed een representatieve staalkaart van de bijzondere kunst van deze grote Franse cellist. Zoals dat al eerder gold voor Emotions, hier besproken.

Want zoveel is duidelijk: dit drieluik laat in de eerste plaats horen waarom de Franse cellist Gautier Capuçon tot de absolute top behoort. Hij is bovendien een van die musici die de grote kwaliteiten van het hedendaagse Franse cellospel in hoge mate bepalen, ook in die zin in de voetsporen tredend van een aantal illustere voorgangers, waaronder grote namen als die van Pierre Fournier, Maurice Gendron en Paul Tortelier. Ook samen met zijn broer, de net zo getalenteerde violist Renaud Capuçon, is Gautier vaak op de concertpodia en in de opnamestudio te vinden. Met deze twee ‘grootmeesters' op hun instrument had ik alweer lang geleden een interview: hier met Gautier en hier met Renaud.

Gautier Capuçon werd dit jaar 40, voor hem – zo valt in het boekje te lezen – een belangrijke mijlpaal, waarvan 35 met de cello en 20 met Erato, onderdeel van Warner. Om dit te ‘vieren' nam hij a; in november van het vorig jaar deze vier werken voor cello solo op die hem na aan het hart liggen, al kan zijn keuze mede zijn bepaald door de pandemiemisère.

Geen enkele twijfel erover: hij doet dat – overigens conform de verwachtingen – meer dan voortreffelijk. Hier is een groot musicus aan het woord, die Bachs Cellosuite BWV 1007 net zo idiomatisch en muzikantesk heeft benaderd als Kodály's uitermate weerbarstige Cellosonate en de niet minder grillige Trois Strophes sur le nom de Sacher. Met als ware uitsmijter het uiterst virtuoze Ambre Cello van de (iets) minder bekende Spaanse componist Javier Martínez Campos (1989), zelf overigens een cellist van formaat. De door Michael Fine en Erdo Groot verzorgde opname (uitgezonderd track 13) is in één woord fantastisch: de cello van Capuçon staat 'gewoon' in de kamer.

In het boekje wel een lelijke fout: 'Ständchen' uit Schuberts Schwanengesang wordt toegeschreven aan...Robert Schumann.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links