CD-recensie

© Aart van der Wal, november 2018

Filmmuziek zonder film, het is oorspronkelijk natuurlijk niet zo bedoeld, maar het kan (soms) wel. U zult misschien denken: toch logisch dat het kan? Echter, zo simpel liggen de kaarten niet. Muziek en film vormen immers een geïntegreerd geheel. Sterker nog, zonder de muziek missen de beelden vaak een krachtige toets, terwijl omgekeerd de muziek als van de film geïsoleerd object oninteressant, zelfs slaapverwekkend of irritant kan zijn. Muziek die alleen spréékt door de film; en de film die spréékt dankzij de muziek. Gelukkig zijn er genoeg uitzonderingen, zoals ook dit nieuwe album onder de veelzeggende titel 'Cinema' bewijst.

De Franse violist Renaud Capuçon zal zich dat ongetwijfeld hebben gerealiseerd: muziek die het ook zonder film kan stellen. En daarom zal hij met kritische blik deze stukken hebben uitgekozen. Wat daarbij zeker kan hebben meegespeeld is dat hij een ware meester is op zijn instrument. Niet alleen in technisch, virtuoos opzicht, maar ook interpretatief. Maar er is hier nog een groot musicus in het spel: Capuçons landgenoot Stéphane Denève, die te boek staat als een verbeeldingsvolle orkestleider. Of het wel of niet toevallig is: het zijn ook leeftijdsgenoten, want Capuçon is 42 en Denève 47. Interessant is overigens ook de - hoewel bescheiden gebleven - bijdrage van de Franse singer-songwriter Nolwenn Leroy, eigenlijk ook een leeftijdsgenote: zij is 36. Na Bob Telsons 'Calling You' uit 'Bagdad Café' had ik binnen deze kaders best meer van haar willen horen.

Wie zich wil laten onderdompelen in deze 'klassiekers' van de filmmuziek zal dus beslist niet worden teleurgesteld. Natuurlijk gaat de zegepalm eerst naar Capuçon die waarmaakt wat hij in het boekje belooft: de muzikaal inspirerende vertelling van zijn eigen (levens)verhaal. Maar het filharmonisch orkest van Brussel mag er ook zijn. En dan is er producer Michael Fine die met deze opname wederom getuigt van een staaltje puur vakmanschap.

index