CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2018
Du bout des yeux Chansons van o.a. Ferré, Brassens, Brel, Trenet, Aznavour en Legrand Charlotte Haesen (vocals), Café des Chansons: Robert Lis en Evelien Jaspers (viool), Odille Torenbeek (altviool), Anjali Tanna (cello) |
De titel van deze cd, 'Du bout des yeux', is ontleend aan het chanson 'Les vieux' van Jacques Brel: spreken zonder woorden, er is alleen een blik, een oogopslag. En dan is er 'Café des Chansons', een initiatief van de altvioliste Odile Torenbeek. Het verhaal erachter is dat van het naoorlogse Parijs, met twee hevig verliefde artiesten die arm in arm de grote boulevards afstruinen, langs de oevers van de Seine, het Louvre en de vele kathedralen die de stad rijk is. Een van de dingen die ze op hun wandeling ontdekken is het Franse chanson. Heel veel later luisteren ze er eindeloos naar, thuis op hun Lenco grammofoon. Het chanson dat meer en meer een fundamenteel bestanddeel uitmaakte van hun huiselijk leven en zich uiteindelijk in de harten en zielen van het gehele gezin nestelde.
Toen Odile Torenbeek Charlotte Haesen een chanson hoorde zingen werd ze daardoor prompt verplaatst naar haar eigen kindertijd, met herinneringen aan de Amsterdamse Noordermarkt. Maar het was ook alsof het naoorlogse Parijs zich weer voor haar ogen en oren ontvouwde. De stem van Haesen, aangevuld door een klassiek strijkkwartet, ontstaat bijna als vanzelf weer dat beeld van het smoorverliefde stel langs de Parijse boulevards. Sfeertekening, dat is waar het op deze cd om gaat, met behulp van eclectische stijlfiguren die vrijwel iedereen direct kan herkennen, maar die in deze geraffineerd uitgewerkte arrangementen nog een extra dimensie krijgen. Maar er is meer nodig, zoals souplesse, een zekere mate van vrijheid in de beleving van tekst en muziek en daarmee een sterk ontwikkeld intuïtief gevoel voor timing om het typisch Franse chanson de perfecte werkingssfeer mee te kunnen geven. Dat vraagt niet alleen van de zangstem, maar ook van het ensemble de nodige flexibiliteit. U zult daarin zeker niet worden teleurgesteld, al is het voor de doorgewinterde chansonliefhebber misschien wel even wennen. Met de nadruk op misschien, want de dichterlijk-verhalende vorm is in deze vertolkingen uiteraard onaangetast gebleven en is alleen afgeweken van het stereotiepe begeleidende instrumentarium. Dus geen accordeon of piano, maar wel een heus strijkkwartet. Waarom dit feestje al na 46 minuten voorbij is begrijp ik niet zo goed. Het smaakt duidelijk naar meer en er had nog zeker een halfuur bijgekund.