CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2024
Bloch: Schelomo B 39 Tim Posner (cello), Berner Symphonieorchester o.l.v. Katharina Müllner |
Artistiek leider Candida Thompson van Amsterdam Sinfonietta toonde zich onlangs zeer verheugd met de aanstelling van de 28-jarige Brit Tim Posner als 'principal cellist': "He is a perfect mix of a wonderful musician, cellist and a team player. What more could we ask for..." (u kunt er hier meer over lezen).
Wie nog met hem in deze hoedanigheid moet kennismaken kan alvast van een voorproefje genieten, getuige deze cd, een geslaagde mix van twee (over)bekende stukken en een stuk dat we helaas toch veel minder vaak tegenkomen: het Konzertstück op. 12 van Ernö (Ernst) von Dohnányi. Dat er geen thematische relatie te vinden is tussen de beide werken van respectievelijk Ernest Bloch en Max Bruch en dat van Dohnányi kan niet als een bezwaar gelden, want - hoewel zonder joodse invloeden - is Posners keuze voor het zinderend-opgewekte Konzertstück wat mij betreft een uitstekende. Bovendien goed om het weer eens op cd te horen (in de concertzaal horen we het nooit, althans hier niet).
Het programma maakt aldus een goed doordachte en afgewogen indruk. Het openingswerk, Blochs Schelomo, had Posner al lang op zijn wensenlijstje staan, maar het kwam er niet van: het stuk vereist een groot orkest en daarom deed de gelegenheid zich - althans tot voor kort - niet voor. Mar toen het er in september 2023 tóch van kwam, was Bruchs Kol Nidrei door de - ik citeer Posner - 'Hebrew resonances' de logische vervolgkeuze. Dohnanyi's vrolijk-luchtige Konzertstück, ik noemde het reeds, was niet minder logisch door het sterke contrast met de tragische ondertoon van Schelomo, maar ook omdat het werk nooit een echt repertoirestuk is geworden; in de concertzaal noch in de studio.
Dit is Posners debuutalbum en daarmee tevens zijn discografisch volkomen geslaagde meesterproef. Hij zou nog weleens kunnen uitgroeien tot een Truls Mørk, en zo te horen is hij daarin al behoorlijk op weg. Zijn spel is vervuld van grandeur en lyriek, zo helder als glas en met een voortdurend warme gloed die ook lijkt af te stralen op het orkest. Er huist zoveel kleur en engagement in dit cellospel dat het de toehoorder echt aan zijn stoel gekluisterd laat. Het spel van licht en donker wordt fenomenaal gerealiseerd, zoals dat ook geldt voor klank, ruimte en sfeertekening. Ook in stilistisch opzicht valt op deze uitvoeringen niets aan te merken, terwijl het symfonieorkest uit Bern onder de bevlogen dirigerende Katharina Müllner hem bijzonder fraai partij geeft. Ook op de opname valt niets aan te merken. Kortom een uitgave die grote klasse uitstraalt. Het Konzertstück (de speelduur ervan is rond een halfuur) maakt deze uitgave bovendien tot een extra aanrader!