CD-recensie

© Aart van der Wal, november 2021

Ik kende Inon Barnatan (1979, Tel Aviv) vooral als pianist in het genre van de kamermuziek, o.a. als duopartner van Janine Jansen, Christianne Stotijn, Alisa Weilerstein en Liza Ferschtman (de laatste in de hier besproken Beethovens Vioolsonates), maar dat bleek bij nader inzien toch een al te beperkt profiel van deze eminente musicus. In het solorepertoire heeft hij zich namelijk eveneens zeer verdienstelijk gemaakt en daarin tevens zijn liefde voor eigentijdse muziek duidelijk kenbaar gemaakt, getuige o.a. de vele premières die hij dienaangaande op zijn conto heeft staan, met werken van o.a. Thomas Adès (ook op dit nieuwe album vertegenwoordigd). Matthias Pintscher, Joseph Hallman en Sebastian Currier.

Kortom, Barnatan is een musicus die er echt toedoet, wat nog eens overvloedig blijkt op dit nieuwe album dat de titel Time Traveler's Suite heeft meegekregen. Een reis door de tijd dus, verpakt in het model van een suite. Het idee erachter: het leggen van (muzikale) verbindingen door de eeuwen heen. Barnatan die altijd al was gefascineerd door - ik citeer uit het boekje - 'the conversation that composers have with one another across centuries, how they respect and build on the music they love and admire and find a way to make it their own. The Time Traveler's Suite is an attempt to take a journey through that continuous musical legacy.'

Het is dit gedachtegoed dat dit album heeft opgeleverd. Op papier lijken de aldus opgeroepen tegenstellingen tussen de verschillende muziekstukken onoverbrugbaar (bijvoorbeeld Händel versus Adès, Ligeti versus Brahms, Barber versus Ravel), maar in de praktijk valt het alleszins mee. Merkwaardig genoeg heb ik zelfs het 'strooigoed' van losse deeltjes (alleen Brahms' Händel-variaties zijn compleet vastgelegd) niet als storend ervaren. Wat daarbij overigens zeker heeft geholpen is dat de cesuren tussen de verschillende deeltjes niet al te kort zijn gehouden. Al kan ik mij desondanks voorstellen dat sommigen er wel enige moeite mee zullen hebben.

Barnatan is - ik kan het slechts herhalen - een geweldige pianist die zijn fabelachtige techniek geheel ten dienste heeft gesteld van de muziek (wat minder voor de hand ligt dan het misschien lijkt). Hij is er ook volmondig in geslaagd om als het ware onder de huid van de verschillende componisten te kruipen, ze echt een uniek 'gezicht' te geven. De strikt heldere betoogtrant, het perfecte gevoel voor timing, de intuïtie die eruit spreekt, de aparte kunst van het fraseren, de ritmische precisie en de inventief geplaatste accenten in o.a. de harmonische onderbouw: het zijn evenzovele elementen die dit spel ver boven de middelmaat uittillen. De perfect gestemde vleugel en de transparante opname doen de rest.

index