CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2018
Bach - Violin Concertos Bach: Vioolconcert nr. 1 in a, BWV 1041 - nr. 2 in E, BWV 1042 - nr. 5 in g, BWV 1056R (arr. J.N. Forkel) - Dubbelconcert in d, BWV 1043* Shunske Sato en Zefira Valova* (viool), Il Pomo d'Oro |
Subtiele vertragingen en versnellingen, fijnmazige dynamiek, smaakvolle versieringen en accenten maken van de uitvoering van deze vier vioolconcerten een groot luisterfeest. Dan is er de opname met zijn gloedvolle strijkersklank die daar nog een belangrijke dimensie aan toevoegt. Fraai is ook de gelukkig niet pietepeuterige bas die een warm fundament aan de opname toevoegt.
Uit het boekje kan ik niet opmaken of Shunske Sato (hij is dit seizoen Jos van Veldhoven opgevolgd als artistiek leider van De Nederlandse Bachvereniging) voor deze opname niet alleen als solist, maar ook als concertmeester van Il Pomo d'Oro heeft gefungeerd, maar ik vermoed van niet, want dit Italiaanse ensemble kent deze muziek net zo op zijn duimpje en heeft haar bovendien volledig in de vingers. Geen wonder dus dat Sato in het Dubbelconcert BWV 1043 wordt bijgestaan door een van de violisten van Il Pomo d'Oro, Zevira Valova.
De historiserende uitvoeringspraktijk heeft alweer lang geleden vaste grond onder de voeten gekregen. Wat overigens niet wil zeggen dat meer traditionele uitvoeringen het ertegen dan maar moeten afleggen. Wie al te absoluut in die termen denkt mist veel, denk ik zo. Neem bijvoorbeeld die fameuze DG-opname uit de jaren zestig met vader en zoon Oistrach: zeker, een andere kijk op Bach, maar daardoor niet minder fascinerend. Een vertolking ook waar de expressieve warmte vanaf straalt. Daar ligt ook de focus op, zoals zo duidelijk naar voren komt in de langzame delen die in de handen van dit Russische duo uitmonden in grootse, in diepzinnig getinte lyriek gedompelde verkenningen. Sato en de zijnen blijven dichter bij de aarde, zij houden de teugels van hun lyrische mijmeringen strakker, maar vooral in de hoekdelen durven ze ook meer, de stokvoering is losser, de ritmiek avontuurlijker, de fraseringen grilliger en de accenten kruidiger. Vergeleken met die van de beide Oistrachs stappen we echter niet in een mindere, maar in een andere wereld. Het zijn twee bijzonder boeiende kanten van een evenzo fascinerend spectrum. Het (slot)allegro van BWV 1053R hoor je op dit nieuwe album zelden zo bruisend en energiek. Ik schreef het al: dit is een groot luisterfeest.